Han Kolbein Hausa

De ha vel inkje haurt gjete hono Kolbein Hansa heldu, de, Godtfolk?

Aa nei, da æ vel so da, de. Eg spure no berre og, eg, aa dei seia so fy eit gamalt Or, dei æ fleire so forsnakka seg en so forspyrja seg.

Eg kann no seia, eg kjende hono Kolbein, frå eg vatt saa storu, eg vann tyggja Graut, eg. Men so æ no eg frå Voss og, eg, måvita, just so han Holbein sjølu va; aa da æ no so, dei kunna kje adle væ dar ifrå heldu.

No va då dennen Kolbein’n sliku meistarlæ Kar te fortelja Rispu aa Skronu, at han va namgjeten tå di heila Vossabygdæ yve, aa endåne viare umkring, baade ni Harang aa inni Sognabygdo. Da æ kje lengur sian en sinn Haustn, eg kom yve Fjedle ne te Lustur ein Kveld. Gjekk eg so inn te hono Joans Uppigaræ paa Krok – da æ no sliku tydlæ aa snildu Mann koma heim te, attu da æ Hugna i da. Trøyttu va eg aa svoltn va eg; spure so eg, um da va 6so væl, eg kunde faa kjøpa meg ei Matamaalti aa so få Hus yve Hove um Nattæ. Aa dar vatt inkje nei te des, dar i Garæ, skuld’ eg tru.

«Du æ frå Audland, du, mein’ eg?» seie Joans’n.

«Nei», svart’ eg, «eg æ kje da heldu; eg æ frå Voss, eg», sa eg.

«Nei, æ du da, du!» sa han. «Nei du», sa han, «live han Kolbein Hausa endåne, du?» sa han.

«Kjenne du hono, du», seie eg.

«Aa inkje da heldu nettupp», svart’an, «men da æ, so dei seia, attu Gjetore feru viare en Mannen».

So dei hadde haurt ta hono, dar og.

Ja, dan Gongjæ va no han Holbein endåne baade frisku og ferigu, seks aa sjauti År gamadlu so han va. Da va fyssta her i Vår, da bar te Enda mæ hono.

Han va no sliku framifrå Sme og, måta, dennen Kolbein’n. Bære Bitjøddn en han aa so Høyland’n, han Jens, gjore, va kje te finna på heila Vossabygdne, aa endåne vilde dei halda Øksane hans Kolbein væl so goa; men Høyland’n skje rikjaForfatternote: rikja: vinna mæ Knivo sine.

7Døadagjen sin, då sto han Kolbein i Smiene aa smidde frå Klokko va seks um Morgun.

Når da so lei te Daurs,Forfatternote: Daur: Dugurd kom ho Ingjebjør, Kjeringjæ hans, ut aa ropte hono inn.

«Har inkje Tiena, du!» svarte han berre, aa dreiv på, so da skje golde Live.

Då Klokko va so pålag toll, kom han inn i Stovo.

«Ja set deg no burt, få deg Matn din, Kolbein!» sa ho Ingjebjør.

Aa burt i HægseteForfatternote: Hægsete: Høgsete sette han seg og, aa tok te nuska mæ Grautæ; men da vatt kje mangje Bitane han tok, før han la Skeiæ ifrå seg, gjekk burt hadla seg nepå Sengjæ.

«Du æ då kje vottn låku, veit eg, Kolbein?» seie ho Ingjebjør.

«Aa inkje da heldu viare», svart’ an; «eg fekk berre sliku idly Styng fy Bringene».

Dette va dei seinste Oræ, dei haure tå hans Munn; ein halvu Time ette va han ålien.Forfatternote: ålien: daud

– Da æ no da minsta, eg hugsa attu no, tå adla Reglo hans; dei vo no utan Tal og, dei.

Inkje va da no alti, ein fekk hono te; men sleppte han fyssta laust, ja, då kunde han og halda på Time ette Time, so da va, so da berre 8rann or hono. Jabnaste va da no seg sjølu, han fortalde um; aa lika radt gjekk da, antan da so va Lygn eldu sannt, eldu og blanda tå båe Slogo, so da no gjedna va. – Han va kje so lite kleisu i Målæ, aa hadde fy Vane supa ette Anda inkar Gongjæ, når han etla seg te koma mæ noku serlaga noku.

Men inkje da, at du skje sjå likt te Lått på hans Anlite, um so heila Stovo risste seg tå Skrattæ våro; han sat so truverdugu, so han skje sote i Kyrkjene.

– Ha de Hug te høyra, so ska eg meir en gjedna freista fortelja deko nokre tå Stubbo hans, so godt eg da evla.

Endå jamen æ da Synd, de inkje fekk høyra hono Kolbein sjølu, når han va i Golagjæ aa sat i Kubbastolæ sino frammæ Peisæ um Vettra-Kveldo.

Boken er utgitt av bokselskap.no

Last ned

Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi.
Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.