XII.

Joli vart lang og strid.

Det gjekk med Toddygilde og Matlag Dag etter Dag Bygdi rundt, og Nattevaking og Dans innimillom; det var ei Turing som Daniel ikkje hadde set Make til; Endre Storr sagde paa sin Maate, at det var «Villmannen, som rasa». Han og dei andre Bykarane heldt elles ikkje lengi ut; dei drog til Byen att strakst yvi Joledagane.

Men Daniel totte det stod godt til. Dei fine Herrane hadde vori rimelege mot han sidan; og han var stød paa at dei ikkje visste noko. Og Joleturingi skulde han alltid klara. Han var som i Himilriki no mot ifjor dette Bìle, daa han gjekk der inn-i Byen og svalt.

Kor godt han i Røyndi lika dette Jolelive her, det fekk han best vita daa det tok Ende. Det var reint vondt aa gaa i Veg att med Striskjorta og Havrelefsa; og daa han fyrste Gongen skulde til med Smaagutane og høyre deim i Tysk, var det so han kunde rømt til Skogs, so leid var han. Aldri i Verdi heldt han dette Stræve ut. Han kjende det so vel, baade den Dagen og sidan.

Ein Hugnad hadde han, og det var den, at Skjegge hans tok seg godt upp. Og so var han visst i det heile meir sjølvstendig no enn han hadde vori. Han hadde ikkje lenger slik Ovvyrdnad for Proprietæren. Og den munnsterke Endre Storr hadde ikkje kunna rikke han i hans gamle Tru paa Aand og Ide. Han hadde ein Dag vaaga seg i Ordkast med denne Mannen. Vilde Grosseraren vedstaa den Setningen – hadde han spurt –, at det berre var dei rike som kunde vera upplyste? Til dette svara Grosseraren ja. Og han hadde Autoritetar for seg, Tenkjarar «som Herr Kandidaten sjølvsagt kjende likso godt som han»; ja det var ikkje Daniel, som vann i den Striden Men han visste at Storr hadde Urett; Grunnane fekk han tenkje ut etterkvart. Storr hadde Urett i det heile. Det som han fór med, det var paa tvers mot alt det Daniel hadde høyrt og lært; heile Samfunde, fraa Kapellan Hirsch til Dølen, fraa Professor Darre til Fram, vilde samrøystes fordøme slik Materialisme.

Han var ikkje so bundin av sine gamle Autoritetar heller som fyrr. Han tok til aa skýna, at ikkje alt som glima var Gull; naar endaa ein Mann som Folkehøgskulelærar Meier kunde vera ein aandeleg Næringsspekulant, so var det ikkje godt aa vita kven ein skulde tru; «Den gode Borger» laug kannhende mindre enn Folk tenkte. Kven kunde t. D. vita, um Kapellan Hirsch var slik ein Mynstermann som han galdt for? Hadde han ikkje ein Gong reist ifraa ein Gjerning, av di han ein annan Stad kunde faa nokre Hundrad meir i Aarsløn? – Nei, nei; um Hirsch vilde ikkje Daniel tenkje slikt. Men dei andre, – kven kunde han stole paa av dei andre?

Av Fru Louise hadde han høyrt, at Kjærasten til Hans Haugum skulde vera ei Gjente paa sine 10000. Kven skulde ha tenkt, at Haugum hadde slik Sans for Pengar? Og kven kunde vita, um ikkje han for dei 10000 Dalane hadde selt og svìki – sin Ungdoms Ideal?

Fru Louise hadde sagt, at Haugum var ein Mann som hadde Lykka med seg. Hm ja; paa ein Maate. Det hadde ikkje vori ille, um Inga Holm og hadde vori rik; det hadde vori ein greid Maate aa koma ut av Armodsdomen paa. Eller … um ein hadde havt eit anna Ideal? Det var i Grunnen tankelaust aa binde seg, fyrr ein var so gamall at ein hadde eit Grand Greide paa Verdi.

Han tottest tydeleg forstaa, at Hanna ikkje hadde noko imot han. I det seinare hadde ho jamvel vorti meir husleg av seg, baade i Klædnad og elles; og det var komi paa, etter at Daniel ein Dag – paa Tal um fru Stensrud – hadde sagt at han lika huslege Kvinnur. Fyri Jol hadde ho helst spéla norske Folketonar, som han hadde sagt han var glad i; etter Jol, daa han fortalde henne at han var förtjust i «Gluntarne», tok ho til med deim, spela «Gluntar», so Daniel vart mest leid av det. Flere slike Merke var der; og Daniel tenkte med seg, at det i Grunnen var Synd i Gjenta; ho kunde vera betre verd enn aa bli gangande Attergløyme. –

– Han dreiv paa og tagde med sine Meiningar som fyrr. Men han gjorde det paa ein annan Maate; for ljuge vilde han ikkje. Naar Proprietæren kom med sine Setningar, heldt Daniel fram kva Motpartie meinte; «so og so segjer dei; kva skal ein svara til det?» – og so lét han sistpaa Proprietæren vinne. Dette gjekk godt. Daniel var i Grunnen leid av den Politiken.

Til Byen lengta han meir og meir. Kvar Dag saag han etter i «Borgaren», um der kunde vera nokon Post aat han der inne. Men det saag smaatt ut. Um der var noko, saa var det anten for stort for ein Student med Haud, eller for smaatt til aa lìva paa. Han tok til aa drøyme um Lias i Amerika. Kannhende raaka den Slampen upp-i eitkvart der; fann Gull i Kalifornia; gifte seg rik; og so sende han ein god Dag heim ein Veksel, ein stor Veksel. … Det var forunderlegt at Lias ikkje hadde skrìvi enno.

Jau; ein Dag skreiv han. Daniel saag Amerikastempilen og reiv Breve upp med bankande Hjarta. Lias fortalde at han hadde slìti mykje vondt og havt «mange Slags Forretningar», men at han no var komin i Ro for det fyrste og lika seg godt; for no hadde han fengi fast Post og var Fjos-Kar. Daniel grein; vart baade flat og lang i Andlite. Fjos-Kar! Og so skreiv den Slampen so modigt som han skulde ha funni Gull … rødde um Politik; um den amerikanske «Fridomen»; her var so fritt her, skreiv han. Ja visst. Det skreiv dei alle. Det var noko Tøv. Her var Skam Fridom nok i Norig med; den, som berre hadde Pengar … Daniel lagde Breve ifraa seg; Amerikavekselen var nok ikkje noko aa drøyme um.

Dess meir drøymde han um Byen og um den formelle Daning. Ein Ting kunde han skaffe seg strakst, som vilde hjelpe paa det formelle, meinte han; og det var Brillur. Han tok til aa jamra seg yvi at han vart veik i Augo; og daa Proprietæren reiste til Kristiania i Marknaden, fylgde Daniel med til aa søkje Raad for dette; og Brillur fekk han. Det hjelpte svært. Brillune tok burt noko av det godslege i Andlite, lagde ein kald Glans yvi det, som gjorde det strengare; Daniel spegla seg og fann ut, at naar han no berre fekk større Skjegg, so skulde ingin kunna sjaa at han hadde vori Bonde.

Paa denne Byferdi fekk han sjaa att eit Par gamle Kjenningar. Han sat ein Kveld inn paa ein Hotel-Kafé saman med Student Stensrud, Endre Storr og Knutzon; so kom det nokre Karar og sette seg ved eit Bord nære ved og gav seg til aa drikke Toddy; ein av deim var ukjend; dei andre var Aslak Fjordan, Gregus Johnsen og Strand. Dei var visst alt paa ein Lette; og noko fjonge saag dei ikkje ut; Daniel snudde seg ifraa deim; i hans Lag no vilde dei ikkje høve.

Storr sat med ein Raudvinpjolter og lagde ut um, at Marknader var ein Uskikk; Knutzon lagde imot, og Daniel totte han hadde rett gode Grunnar. Men endeleg rauk Knutzon; kunde ikkje klara seg mot Storr. Daa fortalde han rolegt, at det han her hadde sagt, det hadde han fraa ein Mann som Grosserar Lampe; og ein skulde daa tru, at den Mannen visste kva han sa. Hm, so slike Folk og kann vera usjølvstendige! tenkte Daniel; han lika seg. Men at dei hadde Mod til aa vera ved det!

Storr dreiv paa med Nasjonaløkonomi. Han banna Bøndane, som hogg ut Skogane sine og dermed øydde sin eigin og Landsens Kapital; men kannhende maatte me bli Fant, so me vart nøydde til aa lære aa arbeide. Det me helst hadde lìvt paa fyrr, Skogen, Skipsferdi, Fiske, det var for mykje Lùtspél, gjorde oss til Drøymarar, lærde oss laak Moral. Der gjekk Folk burtetter Havkanten og sette alle sine Spareskillingar i Skipspartar eller Fiskedrifti: slo det godt til, so tente dei Pengar og sette dei i andre Skipspartar; gjekk det so gali, so ramla heile Stasen; og dei stod att med tvo Hendar tome; der var ei Gründung utan Underlag; det maatte ende med Armod. Men det verste var, at det øydelagde Framtak og Viljekraft. Folk lærde seg til aa lite paa Slumpelukka; vilde bli rike i ei Snøggvending, drøymde i Staden for aa arbeide; grov etter gamle Skattar eller tok Skjerp paa Svovlkis og Kraakesylv … Sjølve Religionen vart brùka til aa lære Folk upp i denne Villmannskapen. Prestane gjekk og preika for deim um at dei skulde lite paa Vaarherre og ikkje syte for i Morgo; det var syndigt aa stræve etter Rikdom; ein skulde vera «fornøiet i sin Kreds», lìva som Fuglane i Lufti … kunde ein vente noko av eit Folk som vaks upp med slik Lærdom? Det vart eit Folk av Letingar og Drøymarar. Gjekk og sleit, so vidt det heldt Live i seg, men lenger kom det ikkje. Kunde ikkje Vaarherre gjera so vel at han lét deim finne ein Gullklump i Aakeren sin? Kunde ikkje Vaarherre sende eit rikt Fiskje, gjeva gode Fragtir; lata det regne med Tolvskillingar, snøe med Dalarsetlar? – Studentane lo; Daniel med, heller raud um sine Kjakar. Men, heldt Storr fram, berre Bøndane vaare kom til Amerika, so vart dei som Folk av eit anna Slag. Det var ingin der som fortalde deim at dei skulde stole paa Vaarherre; der lærde dei at dei skulde hjelpe seg sjølve; og naar dei hadde lært det, so klara dei seg sjølve; for arbeide, det kunde dei! – Daniel kom seg ikkje til aa segja Storr imot i Kveld. Han hadde Rett i sùmt; serleg var der mykje i det han sagde um Bøndane.

– «Oh, oh, oh!» lo Aslak Fjordan burt i Kroken sin, han vart meir og meir høgmælt; «eg held med deim som vil ha Prestane avtekne, eg; der er eg med; oh! oh! oh! dei Svinebeisti. Stend dei ikkje der og lyg so det renn av deim kvar Guds skapte Sundag! Trur dei ikkje me veit at Jesus vart Gud paa Kyrkjemøte i Nikæa 300 Aar etter han var daud? hoh-oh-oh! utnemnd til Gud med simpelt Fleirtal? Og Fleirtal fekk han, av di Keisaren gjekk med! hadde Keisaren gjengi med Arius daa, som han gjorde fleire Gongir fyrr, so hadde Jesus aldri i Verdi vorti Gud! Det veit dei, Svinebeisti!» – Hu, for eit Skravl. For Raaskap i Tanke og Tale; sjølve Dialekten var simpel! Men Gregus Johnsen sat og nikka og totte Aslak tala godt; kannhende livde han paa Aslak i denne Tid. Ender og Gong strauk han seg gjenom Haare; heldt so Fingrane framfor seg og stirde paa deim med myrk Andlitsbragd; vilde sjaa um det hadde fylgt Haar med … ein Tokke av noko forkomi, armodslegt, fantefari fekk Daniel, naar han saag paa desse Karane; han snudde seg ifraa deim med Mothug.

«Ja Gu vaagar han seg inn!» sagde Endre Storr laagt og stirde mot Døri. Daniel fylgde Augo hans og fekk der sjaa ein Mann, som han totte han skulde kjenne. Jau; han kjende Mannen. Det var Olai Bruvik. «Det er ein norsk Odelsbonde det,» sagde Storr. «Sjaa kor stød og paaliteleg han ser ut; so roleg og aalvorsam og ærleg; ein skulde tru det var ein Gudsfugl; og so er det ein utkropin Kjeltring. Han hev handla nokre Aar her i Byen; fekk Pengar med Kona og øydde deim upp; so livde han paa Vekslar; snytte halve Byen … for ingin kunde anna enn tru paa slik ei Aasyn! Men … her um Dagen spela han upp. Kreditorane skal hava Von um halvannan Prosent, vert det sagt.»

Daniel totte han fekk vera sjølvstendig og sagde, at det var Kjeltringar i Byen som paa Lande. Dertil svara Endre Storr Ja. Denne Bruvik var ein Repræsentant for heile Folke. Me gjekk her og galdt for aa vera so grunnstøde og ærlege; og naar alt kom ihop, so var me eit Folk av Fantastar. Lettlynde, usætande; Taterpakk. Det var ikkje ventande at Bonden skulde vera betre enn andre; tvertimot. Det skulde stor Kultur til, fyrr Folk lærde at det var gali aa ljuge, ja fyrr dei berre lærde aa skilja klaart millom Sanning og Lygn. Dette totte Daniel var underlege Ord; men han tagde. Dei drakk; Storr baud nye Sigarar.

– «Ei Minneskaal for Olsen den fyrste!» ropa Aslak Fjordan og drakk. «Olsen den fyrste var ein bra Kar! Hadde eg havt Raad, so skulde eg reist der upp i Morgo og fylgt han til Jordi. Elles saag eg lengi at han hadde Tæring.» Daniel vart forstøkt av aa høyre dette; hugsa so, at han skyldte Olsen den fyrste 4 Dalar, som han daa no slapp aa betala … «Hærland hev òg Tæring,» sagde Gregus Johnsen. «Ja det er verre», svara Strand; «Hærland er jagu eit av dei beste Hovud, eg hev kjent.» «Han kunde vorti noko stort, han,» sagde Aslak. «Men han hev havt det for vondt … mykje Arbeid og lite Mat; kaldt Rom, sunde Styvlar; det gjeng so i Verdi.» – Daniel kjende seg uhugleg; hu; aldri inn i det Live meir! So kom det yvi han ein Tanke som han slo ifraa seg: det vilde vera ein Lette for han, um alle hans gamle Kjenningar vilde døy. –

Daa dei gjekk, sat Aslak Fjordan og trætta med Strand um Fram; det høyrdest ut til, at Strand og Fram var Uvenir, og at Aslak vilde hava Strand til aa vera Skuld i dette. Men Strand banna paa, at det var Fram som hadde Skuldi. Daniel slapp ut usédd. Den einaste Kjenningen han sidan raaka, var ein «Røvar», som kom og gjorde seg kjend og snakka «folkeleg» Politik og bad um aa faa laane ein halv Dalar; Fyren saag fæl ut. Daniel stakk til han ei Mark og gjekk. –

– Uppe paa Steinsrud seig Dagane seint. Ein Dag stod det ein Post i «Den gode Borger», som Daniel meinte han kunde klara, og som han vilde ha søkt, um han hadde havt Laud. Som han gjekk og undrast paa, um det kunde nytte aa skriva til Pater um denne Posten, og faa han til aa leggja eit godt Ord inn for seg, – fekk han Brev fraa Kapellan Hirsch.

Det var eit langt Brev. Daniel vart mest kald um Hjarta, daa han kjende att Handskrifti. Uroleg flaug han Breve igjenom. Visste Kapellanen noko? –

Hirsch forklara Grunnane til, at han ikkje hadde skrìvi fyrr; det hadde mest komi av, at han meinte Daniel burde faa utvikle seg heilt sjølvstendigt. No trudde Kapellanen at Tidi kunde vera komi.

«Rud hev fortalt meg, at du sidan i Sumar hev vori Huslærar paa Lande; og der veit eg du hev samla deg og komi til Klaarskap um det som maa vera Grunnen i Live ditt,» skreiv han. Og han heldt fram: «Eg vil av Hjarta vone, at du hev berga Barnehugen din gjenom Stræve; for du veit, at det er Barne som eig Himilrike. Og iser held eg meg trygg paa, at du hev haldi deg fri av Byvase, denne tome, hole «formelle Daning» eller kva dei kallar det; du var ein for varm og ægte Natur til, at slikt skulde kunna bergtaka deg. Du hev set so mykje av Bylive, at du veit kva det er verdt. Kaate Munnar og kalde Hjarto; Smaamoro for Aalvor, Vitsar for Visdom, Dans ikring Gullkalven og Aping etter aandlause Motar istadenfor eit Liv i Kjærleik og Kraft, – det er i faae Ord Kjennemerki paa dette Live som dei vil skal gjelde for det høgste; eg vil ikkje tala um alt det som løyner seg attum Stasen, og som helst ikkje er nemnande. Kvar aalvorsam Tanke drep dei med Laatt; deira Livsvisdom er: lat oss eta og drikke, for i Morgo døyr me.

«Eg gløymer ikkje det som er godt og fagert i Byen; der er baade Kunst og andre Ting, som kan lyfte og gleda Aandi, og der vil alltid vera mange aa finne, som lìver eit sant Menneskjeliv midt i Tomleiken og Staake. Det eg talar um er det, som me serleg kallar «Bylive», dette Live som gjer Folk til Pyntedokkur og Dansemeistrar og drep Liv og Aand og Aalvor i eit endelaust Jag etter Fjas, og tømer Folk so reint for all aandeleg Merg, at dei sistpaa ikkje kann hava andre Meiningar og Tankar enn dei som er paa Moten. Og det vil du kjenne til likso godt som eg. Nei, – som eg trur eg paa min Maate lærde deg: Mannen er Gudskjelov anna enn ei Parykblokk eller uppklædd Dokke, og Live er noko anna enn aa kunna danse godt og vera Løve i ein Balsal. – Og det er det største, eg hev lært her paa Landsbygdi: at kor armt og skralt og ofte ufagert «Folkelive» kann taka seg ut for den som ser det «ovanfraa» gjenom Lorgnetten, – det er det, som eig mest av Sanning og Aalvor og Hjartelag; det er det som er det rikaste og sannaste i Grunnen. Her er lite Form, men dessmeir Innhald; det er klaare, klingande Malmen, ein her finn; Yta er kald og myrk, men under den gøymer der seg Gull, Hjartegull. Her maa me byrja; her maa den arbeide som vil vera med paa aa vekkje Folkeaandi i Norig.

«Du vil hava set, at eg i desse Aari hev havt mykje aa staa i. Eg hadde tenkt meg Folke annarleis i den Tidi daa eg laag og drøymde i Kristiania; mang ein Gong hev eg vori paa Veg til aa gjeva Trui upp. Det hev set meg ut til, at Folke ikkje berre var dvalebundi, men steingjengi under all denne Uaand, Matstræve paa den eine Sida og Pietismen paa den andre; at det var staalsliti og utlivt, reint magtlaust av det lange Marerìd. Men ettersom eg hev lært Folke liksom personlegt aa kjenne, hev desse myrke Tankane tint burt; eg skal, um me ein Gong raakast, kunna fortelja deg mangt um dette. Mykje leidt hev eg set; men meir Hjartegull hev eg funni. Og det tidt der ein skulde ha venta aa finne alt anna enn Gull.

Men eg hev meir og meir lært aa sjaa, at den rette Maaten aa vekkje Folke paa, det er ikkje aa sende Bonden til Byen, der han ofte vert utskjemd og gløymer baade «Moders Maal og Faders Skik»; nei; Bonden maa vera Bonde, og faa Daning – sann Daning, Aands- og Hjartedaning – paa heilt upp heimsleg Grunn. Difor hev eg ikkje hjelpt andre enn deg til aa studere; eg hev heller sendt deim paa Folkehøgskulen. Denne er det største og fagraste som er uppkomi i Norderlandi i heile vaar Nytid; og den vil gjera eit Verk – fyrst og fremst her i Norig –, som framande Folk og komande Ættir skal undrast yvi.»

Kapellanen agta seg til aa byrja ein Folkehøgskule sjølv um eit Aars Tid eller so, fortalde Breve; han kunde ikkje faa gjort so mykje som han vilde naar han hadde Preste-Embætte aa styre; og no, daa Verfar hans var daain, fekk han Raad til aa vaage eit slikt Tiltak. Fyrst maatte han ut av Lande eit Aars Tid og kvile og samle Kunskap; men so skulde Tanken i Verk. Han spurde Daniel, um ikkje han vilde vera med paa dette.

«Det vert ikkje stor Løn, du fær; men det vert so mykje at du klarer deg paa Lands Vilkaar; og naar ein hev so ein klarar seg, so skal ein ikkje hava meir. Og eg veit at du hev vori uppglødd for dei Livs-Tankane, som dette Arbeide er bygt paa; og du veit, at Livsmaale for Mannen, det er aa hava noko stort aa arbeide og stride fyri; du vil òg aldri trega paa, at du hev ofra deg til so fager ei Aands-Teneste som dette er. Eg vil ikkje yvitelja deg; kvar fær taka det Arbeide han kjenner seg kalla til; der vil han best finne sitt Livsmaal. Men eg vil beda deg tenkje yvi, um du er stød paa at du kjenner ditt Kall retteleg. Du hev tenkt paa aa vera Prest; er du stød paa, at du vil magte denne tunge Gjerning i Tidir som desse? Eller kannhende Vitskapen dreg deg? Tenk i alle Tilfelle vel yvi det, at ingen Ting er verre enn aa, tage Feil af sin Bestemmelse‘». Breve slutta med ei hjarteleg Helsing; Daniel drog Anden djupt og tenkte med Glede og halvt med Spott: han veit ikkje noko, han heller.

Det fyrste av Breve, det um Bylive, lagde Daniel lite Merke til. Det kunde vera sant paa ein Maate, men … det galdt mest um aa finne eit Svar paa dette um Folkehøgskulen.

Han hadde visst ikkje Kall til aa vera Høgskulelærar. Han hadde ingin rett Hug. Gaa der uppe millom Bøndane og lære deim Livsvisdom, det kunde vera fagert og godt … endaa Bonden kannhende trong likso mykje til annan Slags Lærdom. Vitskapsmann? Nei det hadde han aldri tenkt paa. Han brydde seg ikkje større um Vitskapen. Han skýna i Grunnen ikkje rett kva den var god for. Sanningi hadde me. Alt som Vaarherre hadde funni det tenlegt for oss aa vita, det hadde han upplyst oss um i Bibelen. Kva var det so dei leita etter? Og um dei aldri so lengi rota og grov i Kjøt og Blod og daude Skrottar, dei fann aldri ut kva Live var; og ikkje fekk dei vita noko um Live etter dette heller. Det dei leita etter visste Bibelen, og meir til. Di meir ein tenkte etter, di meir vilde ein finne, at Bibelen gav Svar paa alle vaare Spursmaal. Og dei Svari me der fann vilde vise seg aa vera dei djupaste og beste. Der var eit og anna i Bibelen, som me ikkje skýna; men det viste òg at Bibelen var Guds Ord; for hadde han vori Menneskjeverk, so hadde me kunna forstaa altsaman. Det var Teologi, Daniel alltid hadde tenkt paa. Den lærde oss aa tyde Bibelen; og ein Teolog kunde vita meir enn nokon annan um det som var verdt aa vita. Teologien var den einaste sanne Filosofi; den visste noko, den; men det som kalla seg Filosofi, det var berre Talemaatar. – Og naar han hadde lært det han skulde, so vilde han vera Prest. Ein Prest hadde ei fager Gjerning; og Presten var ein Mann som Folk hadde Bruk for, og som dei vyrde. Det var han som raadde for Kyrkja, og som var mest høyrd i Sokni; ingin kunde gjera so mykje som han. Og Daniel saag i sine Tankar ein hyggjeleg kvit Prestegard lyse fram millom grøne Tre; og han saag seg sjølv sitja der Far og Herre, og saag ei Prestekone som –; ja, det var Inga.

Nei, han vilde ikkje vera Folkehøgskulelærar. Han var ikkje ferdug med Studenterlive dessmeir. Til Byen att laut han. Der hadde han no mykje aa gjera; skulde lesa Teologi og andre Ting, og arbeide seg fram til sjølvstendige Meiningar … Som han gjekk og grúna paa dette, kom han til aa tenkje paa, at no var Kapellanen rik; no maatte han kunna hjelpe ‘n? Naar det var Teologi han vilde studere? Den Tanken kveikte ‘n so upp, at han straks sette seg til aa skrive Svarbrev.

Han var ikkje enno so klaar yvi sig sjølv, skreiv han, at han torde vaage aa svara anten Ja eller Nei paa Spursmaale um Folkehøgskulen. Det einaste han visste var, at han trong til aa lesa Teologi eit Aars Tid eller tvo. Han greidde ut dette med mange Ord, og fekk det rett godt til. Sistpaa kom han inn paa Pengenaudi si. Det var ikkje lett aa faa noko aa gjera for den som berre hadde Andre-Eksamen, so det kom visst til aa taka Tid fyrr han vann seg fram; men han fekk drygje og sjaa um det ikkje skulde laga seg. Meir var det ikkje verdt aa segja for det fyrste, tenkte Daniel; han sende Breve.

Lengi gjekk han og venta paa Svar. Han tok alt til aa undrast paa, um han skulde skrive til Grosserar Helle og freiste med honom. Men so kom det Brev fraa Kapellanen. Der stod, at Daniel skulde tala med Jens Rud: so vilde han gjera Utveg. Men Kapellanen vilde ikkje at Daniel skulde liggje altfor lengi og «lesa i Ro»; for den Teologien me no hadde, var den verste tyske Aandløysa som tenkjast kunde, og reint ut faarleg aa rote seg ned i; og naar alt kom ihop, so lærde ein meir av Live enn av alle Bøkar. Difor vilde Jens Rud sjaa aa skaffe han Arbeid naar det leid paa, men daa ikkje meir enn at han skulde kunna lesa samstundes,

Daniel lika ikkje dette siste so godt. Men ein Utveg var all Tid betre enn ingin. Og so fekk ein sjaa etterkvart. Daa han fortalde Hanna at han skulde reise, saag han at ho vart annars ved; og han kunde ikkje dylja for seg sjølv at han lika dette.

Boken er utgitt av bokselskap.no

Last ned

Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi.
Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.