Sjaa, dar er han endaa.
So fekk eg daa sjaa henne atter likevæl.
Er de her de, Karar; eg vonade mest, at de maatte vera her einkvarstad. No var me tenkte te ganga burt paa Leikvollen. (Afsides til Olav): Men dat var galet dat, at desse tvau skulde møtast. Um ho no spyrr meg, kven han er, so veit eg inkje kvat eg skal svara.
D’er like eins med meg. Me maa finna paa eitkvart Slag og sjaa til aa venda dat av. – (Høit.) Han sagde dat i Stad, denne Mannen, at naar me var fleire saman, so skulde me setja oss til og kveda gamla Visor. Hadde eg kunnat so mange no som fyrr, so skulde eg fulla havt Hug til dat same.
Aa, du kann væl nokre Stubbar endaa, naar du berre kjem paa dei.
Er dei so trottigeForfattarnote: flittige. te kveda no her i Bygdi, som dei var fyrr?
Han maa vera her or Bygdi.
Aa ja, d’er no so ymist; dat sullar og mullarForfattarnote: nynner. kvar paa si Viis; for eg skal segja deg: me hava inkje lært te syngja etter Notar endaa, som dei gjera burtan fyre Fjellet; dar kann dei inkje kveda, utan dei hava Notar; ja, du veit væl, kvat eg meiner: d’er nokot, som er uppsett paa Papiir med nokre lange Strik og smaa Klumpar imillom.
Ja, dat heve eg ofta seet.
Ja! Og so vil dei inkje vita av nokre andre Notar en slike som er skrivne, og vil du syngja nokot annat en dat, som stend paa Setelen, so segja dei, at d’er Fals og Fusk. Og so skal ein inkje syngja, utan naar d’er mange saman; daa skal dei setja i, alle paa ein Gong, og gaula mest dei vinna.
Ja men dat maa vera veent aa lyda paa.
Dat kann so vera; men daa høyrer du berre Læta, du høyrer inkje eit Ord av Songen.
Men bruka dei inkje te stevjast endaa, naar dei er so i Lag i Bygdi?
Aa jau, men d’er inkje slikt no som fyrr; for me hava so myket annat te gjera, maa vita; – me skal spela Kort um Puns og Pengar, og drikka oss fulle og sova ut-atter Ruset, og mangt slikt.
Ja, men dat var inkje nokor god Viis.
Ja, seer du, Lærdomen er so: dan som skal syngja, skal ogso supa; og so kann dat lett henda, at ein gløymer Songen fyre Supen. – Men dat er sant, du: d’er reint galet dette, at me inkje hava nokor drikkande Vara fyre Handi; for naar rett skulde vera, so skulde me inkje tala eit viist Ord, fyrr en me hadde eit Bord framsett og ei Punse-Kanna uppaa, so heit at dat rauk upp med Øyro; daa fyrsta skulde me faa upp Maalet.
Eg tykjer no so eg, at eg er friskaste, naar eg inkje drikk.
Daa er du lik meg! – Aa nei, du Gunnild, eg kann inkje fortelja, kor glad eg er … (Afsides.) Dar hadde eg so nær forsnakkat meg. – (Høit.) Dat skulde voret Moro te freista aa stevjast ein Gong, naar berre Kvendfolki vilda vera med oss.
Ja, dat tykjer eg og, at dat heve inkje Lag med Kvedingi, utan ein høyrer Kvendemaal.
Høyr no, kor dei høla fyre Kvendfolki, gamle og unge like eins. – Men kvat skal me stevjast um daa?
Um dat som sviv oss fyrst i Hugen. – Du, Inga, skal vera med og svara oss.
Ja, men de maa inkje koma med nokot, som eg inkje kann svara paa.
Lat oss byrja.Forfattarnote: begynde. Og hava me gløymt nokot, so skal me læra upp-atter og leggja nytt attaat:
(Synger.)
(Stevmelodie fra Tellemarken.)
1. Hava me gløymt vaare gamle Stev,
so læra me andre Gongen. (Til Inga)
Høyr meg, Gjenta, du er so hæv,Forfattarnote: flink.
kom, hjelp oss her med Songen.
2. Kvat skal eit Barn væl finna paa,
som vituge Folk kann huga?
dat høver meg best aa høyra og sjaa,
men kveda kann litet duga.
3. Her tarv du inkje vera blyg:
her er inkje nokon te vægja.Forfattarnote: undsee sig for.
Tykja me, Leiken verd for dryg,
so skal me prøva aa bægja.Forfattarnote: standse, hindre.
4. Gjer so væl, og haldt oss med Lag,
og lat oss Leiken byrja.
Kvat likar du best av alle Slag?
Dat lyt eg vaaga te spyrja.
5. Dat likar eg best av alle Ting:
aa vera med Kjenningar saman,
sjaa glade Andlit rundt i kring
og høyra paa fyndarlegt Gaman.
6. Dat maa eg segja, var inkje kleent
dat var dat venaste Valet.Forfattarnote: det skjønneste Valg.
Vil du no kveda, so er dat veent,
so skal me lengja Talet.Forfattarnote: forlænge Samtalen.
7. So vil eg venda Talen i kring
og spyrja med same Ordi:
Kvat likar du best av alle Ting,
dei som du seer paa Jordi?
8. Dat som eg likar best, maa tru,
er korkje Gull elder Pening,
men d’er ei Gjenta, slik som du
i all si Viis og Vending.
Au, dat gjeng ein galen Veg.
9. Dat som eg likar best, maa tru,
er korkje Skip elder Baatar,
men d’er ei Gjenta, slik som du
i alle mogeleg’ Maatar.
10. Dar skal du høyra, dat er ein Gut,
som kann baade kveda og garta.
Giv, me fekk kveda dan Kvelden ut!
Dat gjerer so godt i Hjarta.
Men dar seer eg, at han Hermann kjem og ein Mann til; dat er Von til, at dei, hava nokot te talast um, og so er dat best, at me tokka oss utor Vegen, so at Mannen kann faa sitja her paa Benken sin, ifall han vil so.
(De gaae).Boken er utgitt av bokselskap.no
Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi. Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.
Da Ivar Aasen ga ut syngespillet Ervingen i 1855 var det det første skuespillet som ble utgitt på landsmål. Alle rollefigurene bortsett fra en snakker landsmål. Stykket inneholder flere kjente Aasen-sanger, for eksempel «Dei vil alltid klaga og kyta» og «Her er det Land, som hugar meg best».
Handlingen i stykket er knyttet til odelsretten til gården Flaavig. Gården tilhørte opprinnelig familien til Aamund, men ble solgt til Hermann Sauenbach. «Arvingen» Aamund kommer tilbake til bygda etter mange år på reise og forelsker seg i Hermanns datter.
I 1874 ga Aasen ut en revidert og forkortet versjon av skuespillet, og det er denne versjonen som er blitt utgitt i senere utgaver og brukt som grunnlag for oppsetninger. Teksten i bokselskap.no følger førsteutgaven fra 1855 og inkluderer også faksimiler av sangnotene som er trykket bakerst i utgaven.
Ivar Aasen er kjent både i Norge og internasjonalt som skaperen av nynorsk skriftspråk, som dialektforsker og for sin arbeidsmetode. Han tilegnet seg store språkkunnskaper gjennom selvstudier i flere fremmedspråk og grammatikk.
For denne boken finnes det også faksimiler tilgjengelig:
Fyll ut e-posten din under så vi kan varsle deg når nye verk publiseres.