Med seine Stig drog han seg ned gjenom Troppi; han stana ender og Gong.
No fanst det ikkje eit Menneskje som han kunde forklaare seg for. Og berre Faavisa hadde det vori av han aa gaa til Georg Jonathan.
Rædd Mann? Han var ingin rædd Mann. Han vilde segja Sanningi; han hadde aldri tenkt paa anna. Og anna var det ikkje aa gjera heller; ho vilde snart forstaa, at det var noko han gjekk og bar paa. Og daa kunde ein aldri vera glad; alt som skulde vera Glede og Hyggje krengde seg um til vondt Samvit og Sut; heller slite si Tid i ærleg Sorg enn gaa i alle sine Dagar med den Vonde paa Nakken.
Ute var vintermyrkt og svart; det var som eit uendelegt Gap aa sjaa inn i. Det snødde tettare enn fyrr. Glasi paa Lyktom klabba seg til med Snø; i Parken stod Trêi og sveipte seg inn i Snø som i Vinterkjolar; alt stod og gav seg yvi og lét seg snøe ned; Laurits skulde gjerne gjera det same.
Ned yvi Slottsbakken og Karl Johan stod Lyktine i skakke Radir og brann daudt og døyvt som Ljos yvi Lik. Faae Folk var ute. Dei sveipte seg i Vinterfrakkar og gjekk med Hovudi bøygde; ein høyrde ikkje naar dei steig. Det var Skuggar, Skuggane ved Lethe; her gjekk dei og dreiv og lengta etter Liv, lengta og sakna, lengta og sakna. Laurits remsa upp paa Latin noko um, at heller vilde han vera Træl i Sollande, der Livet glødde, enn Konge i Skuggeheimen, der alt var Lengt. Men det var vel millom Skuggane han skulde høyre heime?
Han gjorde ein Braasving og gjekk paa Fallgruva.
– Det fyrste han høyrde daa han lét upp Døri var Bjølsviks Bass: «Ingen kan lægge en Alen til sin Gevækst!» Han vilde ikkje at Bjølsvik skulde sjaa han i Kveld; stilt steig han inn og stilt fekk han hengt fraa seg Frakken og Hatten. Bjølsvik og Blytt og Otto Nielsen sat og drakk Pjolter og tala um Kunst. «Fyren har gjort Fremskridt,» sagde Otto Nielsen. Det er godt i Fargen, dette-her, modigt i Fargen; og so er det Ragg, ikkje Olje; Ragg, turt, stridt, ærlegt Bjørneragg … Enn Ljose daa, grumde Bjølsvik. Og Teikningi. Er der Modellering i den Bjørnen som ligg der so flat som ein Hyvlebenk …
Laurits snikte seg inn i det indre Romet; der var ingin.
Han gjekk til Avisborde. Der laag «Morgenbladet» og «Dagbladet» og «Verdens Gang» og alle dei andre, sprekkfulle av Veto. Inginting som kunde vera honom til Hjelp.
«Om Forladelse, er det ikke Kruse?» gneldra det fraa Omnskraai; Laurits snudde seg; der sat det ein Fyr og sturde likevel. Det var Medisinaren Kvaale.
Laurits fekk ein Toddy og sette seg burt-til han; Kvaale var glad for han fekk Selskap. Det var fælt aa vera aaleine naar ein var paa Fyll, sagde han, urimeleg sinna, smilande.
Fyll? Jagu var han paa Fyll. Han drakk aldri; men kom han paa Rangel ein Gong, so var der ikkje Vìt. Han heldt paa, til dess han laag der.
Det var Samvìte. «Di vét ikke hva det vil si aa vaagne av en Rangel Di. Hodepine, Tømmermenn – ingenting. Nei; Di skulde prøve aa vaagne av vond Samvittighet!
Laurits smaka ofte paa Toddyen; det gjorde godt, sagde han. «Det er forresten vond Samvittighed som driver mej til aa drikke i Kveld.»
Jaso; var det det.
Ein turvte ikkje vera gamall, fyrr ein var komin so langt, at ein … ikkje hadde stort anna enn Toddyen aa taka til.
D’er vel Kjærasten daa, gneldra Kvaale. Uppsagd. Ja det maa vera vondt.
Laurits var ikkje uppsagd. Men ein kunde ha Ting paa Samvite, som – hm.
Galei daa? Fy for Pokkeren. «Ja en blir fælt saa moralsk, naar en har vært paa Galei.»
Laurits hadde ikkje vori paa Galei. Ikkje paa den Galei.
Kvaale sat ei Stund og tagde. Han saag slakk ut; Augo glinsa.
Me er Tùmsingar alle ihop, sagde han endeleg. Ein skulde ikkje vente til ein er halvgamall. «Ka Fa’n ska det vera godt for?» Gifte seg strakst, og so Gjenta inn paa Hybelen; det skulde ein gjera. Ungane skulde ein skikke heim til ho Mor.
Det trur eg vel, sukka Laurits.
Eg veit mange som skulde ha gjort det, heldt Kvaale fram. Men dei gjer det ikkje, ser De. Det er ikkje Raad, det, segjer dei. Og so gjeng dei til uvedkomande. Henne kann dei ikkje gaa til; henne kann dei berre sovidt kysse. Og so gjeng dei til andre.
Gjeng dei til andre naar dei er forlova? spurde Laurits letnande. Det er stygt.
Jagu er det stygt, sagde Kvaale. Nei; gifte seg; og so Gjenta inn paa Hybelen! Det er det einaste. Eg veit mange som skulde ha gjort det.
Han drakk.
Ja det er ei Raad som ikkje kann hjelpe meg, sagde Laurits.
Kvaale tagde lite; so spurde han stilt og aalvorsamt: ja De er ikkje sjuk vel?
Laurits stirde paa Medisinaren; endeleg forstod han. «Er Di gal?» sagde han.
Eg meinte ikkje noko stygt; eg meinte Tæring, svara Kvaale. So gav han seg til aa læ. Slike tjugeaars Gutar som kjem og vil vara store Syndarar! spotta han.
Laurits vart raud.
De er av deim som fær det godt i denne Verdi, tok Kvaale frami att. Døyr med Podagra og fær Liktale i Morrablae. Fred med dit Støv; velsignet være din Aske. Men kva segjer De um ein Fyr som eg kjenner; han forlova seg, daa han var 23, og no er han 30; og ho er 31, og no skulde han segja henne upp. Han er glad i henne, Stakkaren; denne Gjenta er det einaste som han hev i Verdi; det forstend ikkje De, men naar ein er so ikring 30, so vert ein so underleg aaleine, og daa er det berre slik ei Gjente, som kann –; men det forstend ikkje De. Og ho, Stakkar, ho trur paa denne Fyren; ho sét all si Lit til denne Fyren, ser De. Ho hev vist ifraa seg den eine Friaren etter den andre for hans Skuld; og no kjem det ikkje fleire Friarar. Og ho duger ikkje til aa lìva aaleine heller; ho vert hysterisk, ser De, og Fanden veit alt; og no maa han segja henne ifraa seg; for han hev havt Sjukdomen.
Tæring? spurde Laurits.
Nei, det andre, svara Kvaale. Liderleg Hund, ser De. Forbanna liderleg Hund. Som me er alle. Og so gjorde han som – ja De veit; naar ein skal velja millom det verste og det næstverste – all right. Han var ein skikkeleg Fyr i Grunnen; men – naa, slikt hender. Slikt hender. Og der gjeng ho og trur, at han er ein Guds Engel, og ventar paa han Aar etter Aar, og hev vist fraa seg den eine gode Guten etter den andre; og no kjem der ikkje fleire; og no maa han segja henne upp. Svine. Skulde ha gjort det for lengi sidan.
Det er fælt, sagde Laurits.
Ja men det er verre, tok Kvaale i. For han segjer henne ikkje upp. Han hev ikkje Mod, stakkars Krypen. Han sèt det upp fraa Tid til Tid. No er han 30 og ho er 31. Ho hev venta i seks Aar, og ho ventar i seks Aar til; all si Lit hev ho sett til honom. Kva skal han gjera, Stakkaren.
«Han burde henges!» sagde Laurits.
Ja han burde so, svara Kvaale. Men han vert ikkje hengd. Gud veit um han hengjer seg sjølv dessmeir. Eg kjenner Guten. Han er ein Skarv, som ikkje segjer henne upp; han vilde vera ein Skarv, dersom han sagde henne upp; der sìt han. Han er glad i Gjenta, og han hev vondt av henne; Aar etter Aar gjeng ho og ventar paa han; Aar etter Aar; dei andre hev ho vist fraa seg for hans Skuld; all si Lit –.
Kvaale tagna. Daa Laurits skulde sjaa seg til, sat han og grét; stride Fylletaarur rann ned yvi hans skakke Andlit.
Var det seg sjølv, han hadde fortalt um? Dette var uhyggjelegt. Uviljande flutte Laurits paa Stolen; her sat han kanskje saman med ein øydelagd Mann.
Gudskjelov, sjølv var han ung og frisk. Verdi var nok ikkje so fin som han tenkte.
Nei; gifte seg; og so Gjenta upp paa Hybelen! gneldra Kvaale; han tok ein stor Slurk av Pjolterglase.
Ja det er snaalt, heldt han fram um ei Stund; han vart meir og meir dauv i Tonen; det er snaalt aa sjaa paa alle desse defekte; ein Fot, ein Arm, eitt Auga gjeng dei med; falske Tennar, falskt Haar, løynleg Skam, løynlege Sjukdomar; men hinkar i Veg! Hinkar i Veg som inginting var, og vil Fanden ikkje døy!
Gjev meg ein Toddy til, sagde Laurits til Guten.
Men det skal koma ei Tid, mulla Kvaale halvt for seg sjølv; det skal koma ei Tid, daa det er likso stor Skam og vera sjuk som aa vera fatik. All Sjukdom skal vera Skam. Men fyrst maa me faa Ende paa denne Doktarhumbugen. Den gjeng Folk aa liter paa no; liter paa Doktaren og øydelegg seg for eit godt Ord …
Og so Byane. Dei maa burt. Brenne Byane. Ein Hage um kvart Hus, stor nok til aa føde ei Ku. Her gjeng dei i vond Luft; og sit inne all Dagen og gjer inginting; og so vert dei liderlege og visnar og valnar. Men no hev me Telefonen, Telefonen –. «Du Fyr? en halv Øl! til Trøst og Troens Bestyrkelse.»
Kva Fanden gjer det, um eg gjeng utfor Brygja i Kveld? heldt han fram.
No er De for melankolsk, meinte Laurits.
«Ikkje Spor av melankolsk; ikke Spor av melankolsk,» svara Kvaale.
Pytt; det var ikkje faarlegt aa lìva, naar ein hadde ein Drope Blaasyre heime i Skaape. Det skulde kvar Mann hava; ein vart so roleg av det. Ein raadde for Tingen sjølv daa; kunde gaa naar ein vilde; sleppe fraa alt, Synd, Sjukdom, Stræv, Plikt, uff! berre gaa sin Veg; adjøs! Herregud, um ein fekk lite meir Moro i Verdi eller lite mindre Moro, kva gjorde det. Den som kunde gaa naar han vilde, so jagu – jagu var det Moro lell aa gaa her og fùmle og sjaa paa Verdi.
Øle kom; han slo i og drakk. Ahh! godt, sagde han. Han tømde Glase med ein Gong; slog uppi paa nytt og drakk Resten. Ja no er eg full, sagde han. Maata god og full. Ikkje det Grand rædd; no vil eg sova. Hu. Takk for i Kveld. Han samla seg ihop og gjekk, ikkje fullstød paa Foten.
Laurits kjende seg letta. Han tømde Toddyen i smaae Drag og fann ut, at han mot mange andre var ein rein Engel aa sende i Ægteskap.
Og tenk, ein Gut som Kvaale. Han som ikkje tenkte paa anna enn Politik!
Innanum Døri sat Bjølsvik og banna med dundrande Maal «dei Helvites Kvinnfolka». Var det Dagmar han harma seg for? Tru han var verd ei som henne? Kven var verd ei slik, naar alt kom ihop?
Han vilde ikkje segja Sanningi. Kva skulde det svara fyri? Sjølv gjorde han seg usæl; og ho fekk ingin som var betre enn han.
Ei Minning gjekk gjenom Lauritz som ein Styng. Ein Gong for eit Par Aar sidan, i Arbeidarsamfunde, hadde han set Dagmar raudne daa ho saag Bjølsvik. Hadde ho vori glad i han? Var der Ting som ho au tagde med? Nei, nei. Hadde ho tenkt paa Bjølsvik, so hadde ho vunni yvi det no. Dagmar var nok ikkje den som gjorde noko med uheilt Samvit.
«Undskyld, Klokken er tolv,» sagde Husinspektøren. –
– Daa Laurits stod upp Morgonen etter, sagde han seg sjølv, at det som hadde hendt igaar, det var berre eit stygt Tilfelle. Det var slikt som ikkje kunde hende meir. Gudskjelov; heretter skulde han faa vera saman med Dagmar ofte; og daa vilde alle ureine Tankar døy.
Og so Eksamen um eit Par Aar. Um halvt-anna Aar. Dersom Morbror Broch viste han fraa seg, fekk han lite seg med Haud istadenfor Laud; det var ikkje slikt, Dagmar gjekk etter.
Det fall heilt-upp rart for han, at han hadde tenkt aa fortelja Syndine sine for henne, ho som var so fin og so rein, og som ikkje vilde kunna forstaa det dessmeir.
Gjera seg og henne slik Sorg for ein litin Ting! So litin ein Ting, at Folk som kjende Verdi berre lo aat det!
Men for henne vilde det sjaa fælt ut. Og det var fælt paa ein Maate. So som han hadde fari fram mot denne stakkars Helene –; den som ikkje kjende han maatte tru, at han var ein av dei verste. Laurits Kruse saag tilbake paa Gjerningane sine og kjende seg ikkje att. Det var som det maatte vera eit framandt Menneskje som hadde gjort dette.
Det var ikkje hans Natur, slikt. Elskhug var det han hadde søkt, ærleg Elskhug. Saart og lengi hadde han sakna ei som han kunde elske; aa, um han hadde funni Dagmar fyrr. Og um ho hadde gift seg med han, og flutt uppaa Hybelen!
Ei vill Von tok Guten: enn um ho kunde vaage eit slikt Verk no. Ho var friare enn andre, modigare enn andre; kannhende ho nettupp vilde like aa gjera slikt som andre ikkje torde? Fortumla av Tanken fór han att og fram paa Golve, halvklædd, ustelt; store Gud, um ho kunde vaage det. Pengar! Ho kunde arbeide. Ho som han. Dei turvte ikkje stort; kneip det, kunde han svelte. Han skulde svelte gladeleg.
Dei ville Vonine slokna strakst. Det vilde vel snart koma den Tidi, daa ho fekk anna aa tenkje paa enn aa gjeva Timar. Og daa galdt det aa ikkje hava det for knapt. Brùka Raadir –? Fy, ikkje naar det var henne. Vesle Laurits vart raud av Skam; aldri i Verdi naar det galdt henne.
Halve Fyrimiddagen gjekk han att og fram i Rome sitt og tenkte; men ingin Veg kom han. Ingin Veg kom ein utan Mynt. Og han som kunde ha vori rik! Det hadde vori Pengar etter Bestemor. Men deim hadde Far hans gjort Ende paa, eller vel helst Mor hans, ho som vilde hava alting so stort og gildt. Tenk um Verdi var slik som Georg Jonathan stundom tøvde um: at ingin var rik, men at alle med rimelegt Arbeid tente so vidt at dei fekk «til Mat og Giftarmaal»!
Gud trøyste Laurits Kruse; han fekk vel berge seg han som andre; kunde han faa Dagmar Dyring ein Gong um eit Par-tri Aar eller so, maatte han vera glad. Ikkje skræme henne ifraa seg no, kor som gjekk. Ein gav ikkje upp ei slik Gjente for ein Smaating Skuld. Ein Gong sidan, naar ho kjende han betre, skulde han kanskje fortelja alt. So visst som ho heldt av han, vilde ho sjølv ynskje at han tagde med slikt som kunde skilja deim aat. Han paa sin Kant skulde meir enn gjerne tilgjeva henne um ho tagde med –, ja dersom det hadde vori noko, det med Bjølsvik.
Berre ho elska han! – Han hugsa dei mange Brevi fulle av berre Tankar; og han hugsa dei Ordi ho hadde sagt med so rolegt Mod: at ho ikkje vilde «gaa op i det at vera forlovet» … Naah. Han tok seg i det; ein hadde ikkje Rett til aa tenkje so um Dagmar Dyring.
Men dei hadde vori kalde, dei siste Brevi. Ei Rædsle tok han; han maatte til henne, han maatte faa Tak i henne; halde henne fast, so ho ikkje gleid ifraa han; ljuge; han skulde ljuge og banne paa det; han skulde segja henne alt det ho helst vilde høyre; han skulde –. Eit Braasinne koka upp i han mot Helene. Dersom det Menneskje paa nokon Maate kom i Vegen for honom og Dagmar, so skulde han drepa henne! Han skulde sverja falskt; han skulde faa henne paa Tukthuse; det skulde kvitte honom eitt kva han gjorde mot henne, dette Krype som drog han uppi alt ufysi og stygt, og som kanskje til Slutt fekk Politie paa han, og øydde reint hans unge Liv, som kunde vera so rikt paa Vonir!
Han vart roleg att og tok til aa klæde paa seg. Det einaste han hadde aa gjera var aa tala med Dagmar.
Og det var vel likevel best aa … ja ljuge vilde han ikkje; det sagde seg sjølv. Det var greidt at det var ho, som burde avgjera Saki. Det vilde vera so godt og greidt um han kunde segja henne alt; ein burde ha eit Menneskje som –. Dessutan kunde ho finne paa aa spyrja sjølv; og daa var det ikkje visst um han kunde ljuge so ho trudde det. Han skulde segja det so pyntelegt. Berre noko um «Ungdomsfeiltrin»! Ja; han vilde segja alt. Tenk um ho dømde mildare enn han trudde. Naar ho saag, kor glad han var i henne –; og kannhende ho ikkje var so streng som fyrr heller. Ho kunde ha lært eitkvart; ho kunde ha komi etter, at Mannfolk var soleis; at det var noko som maatte so vera.
Han fiffa seg upp til fin Visitt. Nye Snippar og Kragar hadde han kaupt; han valde ut dei kvitaste. Klædi sine kosta han aalvorsamt; det verste var at det var komi ein Toddyflekk paa Buksa. Han tok paa seg dei nye svarte Hanskane, og Hatten, ein stiv Hatt som han saag rask ut med; kosta seg endaa noko til; tok so Regnhatten og gav seg paa Vegen. Paa Torgi kom han seg inn i ei Sporvogn.
Han kjende seg nobel og fin. Det einaste som minte um Armod og laakt Stel var Styvlane; dei var eit Grand skeive. –
– Dagmar venta ikkje Laurits. Ho sat heimeklædd ved eit Bord i Daglegstogo og skreiv; men Pennen vart rett som det var kvilande millom Fingrane hennar; ho hadde nok mest Hug til aa tenkje.
Ho saag uglad ut.
Det var ein litin Ting som hadde hendt henne, og som kom for henne mang ein Gong. Paa ein Fest i Arbeidarsamfunde hadde ho set Bjølsvik saman med den unge Fru Jonathan. Dei tvo hadde gjort Kur til kvarandre; det hadde ho set. Tydeleg hadde ho set det. Og det hadde gjort henne vondt. Dersom det var sant, det Folk fortalde um Fru Jonathan, og det skulde vera sant, so maatte ho vera eit simpelt Menneskje; og Dagmar kjende Sorg yvi, at han skulde ha Lag med ei slik. So sterkt hadde dette tyngt henne, at Natti etterpaa hadde ho mest ikkje kunna sove. Urolege Tankar hadde kveikt seg i henne: um det kannhende likevel skulde vera Bjølsvik ho burde tenkje paa?
Morgonen etter hadde ho klaart og rolegt vist alle slike Tankar burt. Den rette maatte vera den som forstod henne; og det var ikkje Bjølsvik. Ho hadde gjevi sitt Ord, og det skulde staa; ho vilde ikkje vera uvederheftig som eit Mannfolk. Men endaa kunde Tankane koma att. Tenk um no han kasta seg burt! Um ho ikkje hadde vore som ho skulde imot han!
Ho var i det heile leid av seg. Ho dugde til ingin Ting; og ingin hadde Bruk for henne. Det ho hadde aa gjera var smaatt og spreidt; inginting fyllte henne; alt vart upp i Plukk; aldri noko aa samle seg paa; aldri noko Utslag. Og so kunde ho ikkje so mykje som syrgje yvi dette heilt og sterkt; ho gjekk berre og var smaaleid, smaakeid; hadde ikkje Ro. Og Gud veit um ho kunde segja med Sanning, at ho elska den som ho hadde valt seg. Ho hadde Godhug for han, og ho trudde han godt; men aa elske, det var noko meir, kannhende. Ho burde ikkje ha gjort det av so fort. Ho burde ha venta; det hasta daa ikkje med aa gifte seg. –
– Bleik som ein Friar stod Laurits ute paa Tramen og ringde paa; og Hjarta hans slo, so han høyrde det heilt upp i Hatten.
Ho kom sjølv ut. Det var som ho kvakk med det same ho saag han; men strakst vart ho glad; svært glad.
So dragande ven hadde han aldri set henne. Den friske Munnen feste Augo hans seg ved, den kirsebærfriske Munnen; den drog; han skulde ikkje; men ho venta det visst; det vilde vera rart um han ikkje –; han famla seg inn til henne; fann Munnen; var sæl ein halv Sekund. Men han skulde visst ikkje ha gjort det. Ikkje enno.
Ein simpel graa Heimekjole sat tett og vakkert um henne; kvar ny Kjole han saag henne i klædde henne best. Ho var so mjaa og jomfrueleg og ung. Og so den veldige Haarfletta i Nakken.
Daglegstogo var utan all Stas. Der var ikkje koselegt heller; men ho var her; og ender og Gong fekk han sjaa henne inn i Augo. Ho var so kjærleg imot han i Dag; ho gjorde seg fyri med aa vera kjærleg. Ho lo aat han, av di han var so «solbrændt og rustificeret». Alle Syndir og Sorgir kom burt som i ei Tòku; det lét seg ikkje gjera aa faa deim med her inn. Men han burde ikkje ha kysst henne. Ikkje enno.
Gamle Dyring var svært kvìk; han gjekk i et usløkkjelegt Sinne for det absolute Veto. Dei sat ei Stund og tala um dette; Dagmar fann fram Vin; Laurits fortalde det han visste um Politiken i Fjellbygdom.
Gamlingen gjekk ut, daa det leid av eit Bìl; han skulde eit Ærend, og so skulde han innom i Samfunde og sjaa, um der var noko stygt i «Morgenbladet».
So var det Dagmar og Laurits.
Han heldt paa med Politik; det som han skulde tala um kunde han ikkje koma innpaa. Det vilde falle so rart; det var so ugreidt; ein fekk drygje til det kom av seg sjølv … Men ho tenkte visst òg paa andre Ting; han fekk henne berre halvt med paa Politiken. So tok han til aa spyrja um Kjenningar. Ho fortalde um den og um den; der var so lite aa fortelja. Jau der var det um Frida Westgaard, «som begynder ordentlig aa kokettere nu». Og so det um Frigstad. Han var trulova no; med Ida, den unge vakre som Laurits hadde funni litt vigtig; men det var ei framifraa Gjente. Det hadde vori ein heil Strid, daa dei skulde trulova seg. Ho hadde etter Avtala spurt han, um han hadde noko slikt paa Samvite «som det du vét jeg skrev om den Gangen; for vi har lovet hverandre det, skjønner du». Frigstad hadde vori ærleg og svara ja; men det kunde ikkje gjera noko no, meinte han; for det han hadde gjort var fleire Aar gamalt; og Gjenta var reist til Amerika. Men Ida var i stor Tvil. Sistpaa hadde dei funni ein Utveg. Det som Ida hadde lova kunde ikkje gaa ut yvi Mennar som «hadde» gjort slikt; for det kunde ein ikkje alltid koma etter; det maatte gaa ut yvi Mennar som var av det Slage at dei kunde gjera slikt; og at Frigstad ikkje no kunde gjera slikt, det var ein Ting som sagde seg sjølv, meinte Dagmar.
Laurits var slakk i Andlite; han drakk Vin.
Og so sagde han, at det vilde vera godt um Mennane kunde lære Moral i dette Stykke. For det var nok eit fælt Liv, mange Ungkarar førde; han hadde høyrt meir um det enn han hadde Hug til aa tru.
«Det er vist verre enn vi Kvinner vét om iallfall.» sagde Dagmar; «og derfor» – ho saag til ein annan Kant – «og derfor saa er jeg svært fornøiet, jeg for min Part; for dej er jeg trygg paa.» Ho tok Mod til seg og vilde sjaa han i Augo; men no var det Laurits som saag til ein annan Kant. «Ja ikke sandt,» heldt ho fram, «jeg har ikke tat Feil paa det. Man tar ikke lett Feil paa saan’t, tror jeg.»
Han snudde seg til henne; saag paa henne med Augo som bad. Djupt i seg sjølv kjende han, at han torde ikkje segja Sanningi. Ikkje um det galdt hans Liv. Og som han saag desse søte, fine Drag og desse klaart straalande Augo, vart det ein framand Ting for han, at han kunde ha gjort noko stygt. Hadde han gjort det, so maatte det ha vore i Vilska. Ein fortalde ikkje slikt; han for sin Part vilde aldri spyrja henne um Bjølsvik. Ver resolutt, Laurits, sagde det i Øyro hans; lat Foten fara og frels Live! Han svara det som etter hans Hjartans Meining burde vera sant; «naturligvis har du ikke tat feil,» sagde han. «Je kann … med Sandhed si, at … Kvinnen har været mej … urørlig.»
Ho smilte; «du maatte tænke dei om?» spurde ho, halvt skjemtande.
Det var so rart aa høyre deg spyrja um slikt, sagde Laurits; eg tenkte du hadde meir Tillit til meg. Han strauk seg yvi Andlite med Lùmmeplagge.
Det var berre ei Form, svara Dagmar. «Overfor mine Veninner maa jeg kunne si med Sandhet – og Sandhet i alt, vét du, Laurits; Sandheten maa være oss hellig –»; ho saag paa han.
«Sandheden maa være oss hellig,» nikka Laurits resolutt.
Han var yvi det verste.
Boken er utgitt av bokselskap.no
Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi. Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.
Romanen Mannfolk kom ut i 1886. Som i Garborgs foregående romanen, Bondestudentar (1883), er romanen et tydelig innlegg i samtidens samfunnsdebatt. Men mens Bondestudentar først og fremst tar for seg fattigdom og klasseskiller er det seksualmoral og samliv som er hovedtemaene i Mannfolk. Garborg viser hvor umoralsk den offisielle seksualmoralen var. Seksualiteten ble fornektet utenfor ekteskapet og foregikk derfor i det skjulte, noe som førte til utnytting av kvinnen.
Romanen er en kollektivroman med et stort persongalleri fra bohemmiljøet i Kristiania. Miljøet og personene er beskrevet naturalistisk og uten moralisering.
Romanen vakte oppsikt i samtiden. I motsetning til Fra Kristiania-Bohêmen (1885) av Hans Jæger og Christian Krohgs Albertine (1886) ble ikke romanen forbudt, men reaksjonene førte likevel til at Garborg ikke ble gjenvalgt i sin stilling som statsrevisor i 1887.
Se faksimiler av 2. utgaven fra 1887 (NB digital)
Arne Garborg regnes som en av de viktigste nynorskforfatterene i norsk litteraturhistorie. Garborg var interessert i å kartlegge hva som er grunnlaget for selvstendighet, både for individet og nasjonen. Det var først og fremst forholdet mellom språk og kommunikasjon, kulturell styrke og velferd som interesserte ham. Som journalist startet han i 1876 debatten: «Hva er norsk språk og nasjonalitet?» Garborgs skjønnlitterære gjennombrudd kom med den kritiske romanen Bondestudentar i 1883.
Fyll ut e-posten din under så vi kan varsle deg når nye verk publiseres.