Bendik og Videmøy, frilla hans, talar saman. Bendik fortel at han skal gifte seg med ei anna kvinne og at bryllaupet skal stå langt av lei. Det er ikkje noko å tenkje på for Videmøy å vere med der, jamvel om ho ønskjer det. Men Videmøy kjem til bryllaupsgarden, kledd i sin beste stas. Når brura ser at Videmøy sørgjer sårt og får vite at ho er Bendiks «slegfredviv», dvs. lever ugift med Bendik som i eit vanleg ekteskap, gir ho henne plassen sin og dreg derifrå. Bendik og Videmøy feirar bryllaup.
Forutan eit par brotstykke finst det berre éi fullstendig oppskrift i norsk-dansk blandingsspråk av denne balladen. Jørgen Moe gjorde denne oppskrifta i Hardanger på ei innsamlingsreise i 1846, men han har ikkje oppgjeve kven han skreiv opp etter. Moe nemner likevel i stipendrapporten «et Par høit bedagede Kvinder, af hvis Mund først Døden vil tage de gamle, i Barndommen lærte Toner» – som han skreiv opp viser etter, og det er sannsynleg at visa er etter ei av dei (Moe 1964 a: 45). Dei to kvinnene han etter alt å døme siktar til, er Anna Ivarsdotter Opedal – «Blind-Anna» (1769–1847) og den 81 år gamle Gjertrud Olsdotter Utne frå Voss, som var gift i Hardanger (Gjefsen 2011: 126–128).
Moes oppskrift er trykt i Danmarks gamle Folkeviser, saman med den eine danske forma som finst, ei oppskrift frå 1500-talet. Vidare finst det ei samanarbeidd islandsk form i dansk omsetjing og to færøyske variantar (DgF V: 1–7). Av dei andre nordiske oppskriftene ser vi at den norske Hardanger-teksten manglar eit motiv: brura som altså ikkje blir gift, går i kloster. Den danske renessanseoppskrifta sluttar med følgjande strofe:
Sttalltt Ellind mone seeg y chloster gyffue,
her Kaall drack brølup med syn sleffred-wyff
(DgF V: 5).
På færøysk heiter Bendiks frille Mjolkhvít eller Hvítmoy. Det har nok også vore det opphavleg norske namnet, noko som går fram av den korte varianten etter Liv Nirisdotter Bratterud (1826–1892) frå Bø. Ho kunne berre fire strofer, som ho song for Moltke Moe i 1878. I dei to siste strofene heiter det:
Å Gvitmøy va ikkje beltestór,
hó sprette ikring seg den røe gull(g)jól [gullbelte]
[Hó sprette ikring seg den røe gull(g)jól]
så båe språttænne [spenna i beltet] hekk té jól [jord].
Dæmæ rei hó av gale. Da hó kåm fram, va (g)jesteboe ællt bynja; men hó fekk ‘n lell teslutt
(Moe 1925: 10).
Varianten etter Liv Bratterud heng elles nøye saman med den færøyske C-forma, to av strofene etter Liv er identiske med dei færøyske strofene (CCF VI: 27–28).
Utsyn 92
DgF 255
CCF 119
IFkv 48
TSB D 259: Bendik og Videmøy / Brur vik for frilla
Oppskrift: 1846 av Jørgen Moe etter ukjend songar, Hardanger, Hordaland.
Orig. ms.: NFS J. Moe 7, 95–97
Oppgjeven tittel: Kæmpevise
*
1. Han Bendik og Videmø sad over Bord
– I Lund og i Løn –
di talte saa mangt et Skjemteord
– Han Bendik han lokka saa ven en Mø –
2. «Du Videmø skjæmte ei mere med mig
Jeg haver mig fundet en anden Viv»
3. «Og har du dig fundet en anden Viv
Forvist beder du mig i bryllupet dit?»
4. «MitDet Bryllup det boer saa langt fra vor Gard
Og der kommer hverken Mor eller Fa’r.
5. Mit Bryllup boer saa langt fra vor By
der kjæm ikje noko Kvindfolk deri»
6. «Ikke boer dit Bryllup saa langt fra vor By
Vil du meg bèe, ska æg kaamaa deri»
7. Aa da hu fær høre hos Bryllup sku bo
da læt ho sina Hestar sko
8. Og klædde seg i den MutelOver lina står det: Mantel? blaa
Og Gudl ette kvor den Søm der laa.
9. Ho tok paa sæg den Silkje særk
den va nié Møiars Handeværk
10. Ho trækte paa sæg den Silkje saak
Aa sølspænte Sko ho snørde imot
11. Ho tok Gudlkammen aa kjæmde sit Haar
Aa høga Gudlkrono ho sætte derpaa
12. Saa gjæk ho sæg aat Hestahuus
Aa ledde ut Faalen færrI margen står det: rask = færdig aa fuus
13. Aa da ho kom te Borgegaard
der sto – utslægjiI margen står det: uslægji = ukjæmet Haar
14. Aa Videmø ind a Døre trin
Der spelte ei Rosa i henna kindI margen står det: «en Taare»
15. Aa der tog Bruden at spørje for sig
«Hvad er det for Viv som sørger for mig?»
16. «Det Viv som du ser sørge for dig
er Bendiks eget Slegfredviv»
17. «Aa hente mig Hest og Kjøresvend
Aa kjør mig hjem til min Fader igjen.
18. Aa hente mig Hest og kjøre snart
Aa kjør mig hjem til min Faders Gar
19. Aa der va Glæa aa enda mer Gama
Han og Videmø de kom te samma.
*
Strofene er unummererte i manuskriptet. Over teksten står det: skal ikke staa i Visebogen. DGF. nr. 255, bilag 1.
Avskrift av Sophus Bugge i NFS S. Bugge II, 73–74. Trykt i DgF V, s. 5–6.
TSB D 259: Bendik og Videmøy
Oppskrift: 1879 av Moltke Moe etter Liv Nirisdotter Bratterud, Bø, Telemark.
Orig.: Indberetning afgiven under 7 Febr. 1879 af cand. philos. Moltke Moe til det akademiske kollegium om en i sommeren og høsten 1878 med offentligt stipendium foretagen rejse til Telemarken for at samle folketraditioner og folketro. Cristiania 1880. s. 10.
Utan oppgjeven tittel
1. «Mitt (g)jestebo stende så langt av lei,
– i lindeSamlarkommentar i fotnote: Midtslængen i den Hardangerske vise lyder: «I lund og i løn», i den Danske: «Men linden gror» –
der kjeme hverken svend helle møy.»
(«Ettesteve gløymt.»)
2. «Å la dæ stå, óm dæ stó i Rom!
Vi du meg bea, ska eg væl kåma.»
Så klædde hó seg så fint å (g)jillt, at dæ va ei syn:
2. Å Gvitmøy va ikkje beltestór,
hó sprette ikring seg den røe gull(g)jól
3. [Hó sprette ikring seg den røe gull(g)jól],
så båe språttænne hekk te jól.
Strofene er ikkje nummererte i trykket. Tjukk l er markert med feit skrift. Moltke Moe skriv i innleiinga til denne oppskrifta: Visestubberne blev mig meddelt af Liv Bratterud på Vatnarheia (?): «Dæ va ein gut, sóm resste så langt frå kjærasten sin. Da’n kåm att, ba’n té (g)jestebo mæ ei onnor. Så spóle den fysste kjærasten honoms, hore (g)jesteboe honoms stó. Han svara: [balladeteksten]
Boken er utgitt av Nasjonalbiblioteket
Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi. Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.
Riddarballadane er den avgjort største av alle dei seks balladegruppene. Her finn vi viser med mange og sprikande emne. Samla sett gjev riddarballadane likevel ei tilsynelatande realistisk skildring av livet i adelsmiljø, men så å seie alltid med vekt på dramatiske hendingar som forføring, sjalusi, brurerov, valdtekt, utruskap og drap.
Erotisk kjærleik og alle komplikasjonar som kan følgje med den, som standsskilnad og foreldreautoritet, står nesten alltid i sentrum. Ikkje minst kretsar riddarballadane om døden, den uventa og nådelause døden, som verken den unge brura eller brudgomen slepp unna. Motsetninga – og samanhengen – mellom kjærleik og død har appellert til mange, og er truleg ein hovudgrunn til at det vart dikta så mange riddarballadar.
På grunn av storleiken er gruppa delt i to i denne utgåva. Dette bandet inneheld balladetypane frå TSB D 14 til og med TSB D 280.
Fyll ut e-posten din under så vi kan varsle deg når nye verk publiseres.