– – – «Jau, so skje eg kanhenda fortalt deko um ei Byfeer, eg eigong gjore, aa kur da gjekk baade menduForfatternote: mendu: medan aa ettepå.
Da va no i dei Daga, før Dampbåtane vo komne, detta, inkje aa snakka um Jedn-Banen, me no ha fengje.
Antan va da te køyra te Evunga, då, sian slita aa ro Evunga-Vatne aa Bulsto-Fjorn ut, aa so hæra på, te me nådde Bergen, – ellog te reisa landa-leies Strila-Lande yve, aa dar vo kje Vegjene for rare, skje eg tru.
So va da då trea Åre ette, eg hadde gift meg – same Haustn endåne, ho Anna, Dottur mi, kom te.
Eg hadde no vo i Bydn baade tidt og tråt, dan Ti eg va Ungkar aa for rak mæ Skræppene eldu endur aa då mæ nokre Fe-Stykkje aa inkvar Hestn, og; men då eg so hadde tekje mot Fars-Garn min, vatt dar lite Tiena te sovore kan du vita.
26So skuld’ eg då i Veg attu, no, eigong. Eg aa han Sjur Brekku, Svågurn min va, slou os ihop, kjøpte inn ein heilu Brote mæ Smør aa Ramost,Forfatternote: Ramost: Gammalost attåt Sumars-Dråttn vår eien; tiu Festykkje aa fira Hesta og skulde me ha mæ.
Laga då me da so, attu Sjur’n for sjovegjes mæ Dråttæ aa eg landaleies mæ Krøturo.
– No va dar ein, dei kadla Hægset’n, – han eitte heldest Knut aa va tå Hægset i Raundalæ. – Aa ja, dar går no Gitore tå hono Bygdane yve, dan Dag i Dag æ; han vatt endåne ihel-skurn burte i Hadlingdal sian. – Verru Agaløysa en dennen Hægset’n va dar kje i dei Daga te finna Sjoane imydlo. Ute på Handul for han aa rak baade jamt aa samt; aa so drakk han, aa so slost han, aa gjore adle dei Spikk, so te kunde væ.
Dei vilde no seia, han hadde Svartebokjæ, og; aa kur da no va mæ di eldu inkje, so kunde han no baade trodla aa synkverva, da såg eg mæ mina eigna Auge, da, so de sian skulja få høyra; – endå da va kje alti, han hadde Magt te da, sa han.
Trefte so eg dennen Hægset’n, då eg kom drivande Vossavangjen forbi.
27«Æ du på Byfer, Kolbein?» sa han.
«Ja, eg æ so da!» svart’ eg.
«Kanhenda me kunde vetta i Fylgje, då; eg ska same Vegjen, eg og», seie han.
Eg kan no kje seia, eg va viare mota på detta; eg kjende hono for væl te dess. Men eg kvidde meg fy seia nei, og, eg hadde kje Hug leggja meg ut mæ hono, heldu.
No, so vatt da so, då, attu me slou Lag, kusser. Han hadde fem Hesta aa sjau Fe-Stykkje, han, so dar vatt ei heil litæ Dryft, når me sleppte ihop.
Aa mot meg va han serlaga baade glupu aa redelæ, heila Tiæ, – sa eg anna, so laug eg. – Du skje gjedna sjå da, attu du finnu kje truare Kar en ein Skjelm, vi han fysta væ tru-u.
Men du aa du, fy adle dei Glankar-Spikk aa Fanta-Stykkje han gjore, dar me foor fram, vissa då me komu ut på Strilalande.
Eg hugsa so nauande væl ein Dagjen, me vo inne hjå ei Strila-Kjering aa kjøpte os Mat.
No va da Skjikkjen, attu Matamaaltiæ kosta fira Skjeling te Manns, meira kunde ingjen fy Skams Skuld ta i dei Daga.
Ja, sette so me os burtåt Boræ, aa Hægset’n te spika på Smøre, so da skje vo Graut.
28Kjeringjæ gjekk svimsa aa svamsa på Golvæ, berre skjeggle-glytte te hono; på hara Live va ho fy Smørøskjo si, da va vandalaust te sjå; men Skam totte ho vel da va, snakke te, og.
Jau, so kunde ho kje halda seg lengur; kom ho so hit, sette seg paa Store-Krakkjen framante os.
«Da æ dyrt Smøre, no», sa ho.
«Aa ja, da kan gjedna væ dyrt, detta, so æ so godt!» svarte Hægset’n berre, aa spønte på endåne fælare.
Då han so hadde lagt i seg alt, han på nokun Måte orka, tok han Pipo si upp aa ga seg te karva tå Tobakkjæ sino.
«Eg plå no jamt ta meg ein Røyk midt i Maaltiene», sa han.
Men då flaug ho upp, Kjeringjæ, og. «Ja, æ du kje lengur komen endåne, so Gu signe deg slutta! – du ska sleppa bitala ein einaste Skjeling!» sa ho. – Aa soleis vatt da, og.
– På ein Gar nora Bydn budde dar ein Mann, dei kadla Hamra-Kjæmpo, – riku aa evluguForfatternote: evlug: stærk Kar, men so eitrande illsinna aa harkavorn, attu vissa fy Fremandefolk va han reint ei Vega-Skræma.
Hægset’n fortalde, han hadde bytt Hesta 29mæ hono um Vårn, aa lurt inn på hono ei sprengd Merr, mæ eit Vamba-Drag so ein Smie-Belg, fysta ho inkje fekk berre klinkande Turr-Foringjæ.
«Eg ska våga, han æ bliu på meg, han Elias Hamre, no; men lika godt!» sa han.
Jau, då me so ein Kvældn sottu inni Gasgivar-Stovene på Haukali, pålag ei Mil frå Bydn, dar kjæmu Hamr’n inn, han, hallfudlu aa rangu.
«Jagu va da bra, eg eigong trefte deg attu, Knut Hægset! no ska du endå faa Helsing frå Borkene, eg bytte tå deg!» sa han, aa vava Snertn tå store Blyklumpa-Peisne sine um Næven.
Men i da sama dar fekk han eit tungt Tinn-Krus midt i Skjelto, so øle aa Bloe sprytte burtette, aa i Uvite seig han på Flekkjæ.
Då han so krånte te attu, sto Hægset’n yve hono mæ Knivæ i Luktne aa engla aa bante, att no skuld’ an ta Helso tå hono dar.
Aa jamen klokk han i, Hamr’n, då, aa tok te be fy seg so småt. – Dei sa no og, da skulde kje væ størra Mote i hono, når han inkje hadde Svarta-Sinne sit yve seg.
«Ja, da æ da sama, Elias», sa Knut’n, «gjevu 30du meg godt Hestabyte ei Gong te, so får eg spara deg!»
Aa dar vatt kje lengje bia, heldu, før Handuln va gjoru; han torde kje anna, Hamr’n, endå han laut ut mæ femtan Dalar i Mydlolag, aa fekk låkare Hest, en han hadde. – Aa jau, da va upplaga Kar, dan Hægset’n!
– Dagjen ette drivu me so te Bydn; aa same Kveldn kom han Sjur, Svågurn min, og.
Mæ Krøturo vottu me reiuge vono før.
Men so vatt da då Dag ut aa Dag inn te renna um frå Hus te Hus mæ Prov på Smør aa Ramost aa kjekkla aa prata mæ desse Bergens-Kvenfolko.
Du aa du, fy eit Kjefta-Lag dar va på dei! – aa so grovu dei no aa spure um all dan bidige Ting, te kunde væ, so toskutu endå te, att du kunde tru, dei vo uppalne burte i ei Ur.
Aa ja, me sette no endå mangei LyraForfatternote: Lyra: Lygn i dei, skuld’ eg tru.
Da va ein Dagjen, eg kom upp te slikei grusa Kjøpmannsfrua, aa skje no sjå te slå ein Handul, eg, kan du vita. Ja, ho smakte på Varna, gjore ho, aa hadla på Hove aa trippa aa skrikka, so 31da skulde vo ei Skjor. Men inkje noko va då telags åt henne.
Eg paa Sjo-Buæ ette anna, tre Vendinga endåne gjor’ eg, sleit aa bar på tunge Smør-Stampane; eg tenkte, dar kunde votte noku tena, eg.
Jau, so vatt da so på Seinstn, att ho kjøpte eit lite Smørstykkje; men endå gnika ho so på Prisn, attu da va Skam høyra.
«Nei, hør nu, go Vossemann!» sa ho, då eg sto reiugu skulde gå, «jeg vilde saa gjerne vide, hvorledes din Kone bereider sit Smør».
«Jau, da ska du få vita», sa eg. «Når da æ kjedna, so læggu ho da i eit stort TraagForfatternote: Traag: Traug aa drysu Salt på; so dra ho aa adle Ungane Sokkane tå seg, springa uppi, trakka i da, alt dei orka. – Da får fysta rette Smakjen sin, då», sa eg.
Men – forsyne meg! – sto kje GausnForfatternote: Gaus: Sprut or Halsæ på henne, mæ sama eg detta sa!
Aa ja, eg greet inkje, dar eg gjekk neyve Treppena, trur eg!
– Men dan Hægset’n, dan Hægset’n! – Han gjekk no på beste Leisto sine, og, i dei Dage; aa Basn spelte han i Bydn, dennen Haustn, – Pultie vilde kje ha mæ hono gjera eigong.
32Eg fortalde før, han kunde dan Kunstn aa kverva Synæ. – Jau, ein Dagjen, dar hadde han fengje seg Tak i ein Bukka-Kjidling, han gjekk leidde på burte på Torgjæ. Aa Folk strøymde te um hono, so du skulde set ein Kyrkje-Almugje; fy adle so tytteForfatternote: tytte: tykte dei so skile, attu skarve Kjidlingjen drog ein fornøggjelæ storu Tymburstokk ette Spedlæ.
Men so kom dar ei Kjering mæ ei Høy-DydlaForfatternote: Dydla: liti Byr berande, aa i desso Høyæ ha dar sagta vo ein Firakløvur, so Trolskapen hadde kje Makt yve henne, inkje.
«Nei, æ då detta noku stå bisna på, og!» sa ho, – «ein Kjidling, so dregu eit Halmstrå ette Spedlæ!»
Ja, so sågu dei da, adle samne, då.
Men då vatt han inkje bliu, Hægset’n, heldu.
«Vi du selja Høye dit, Kjering, so her har du ein Dalar!» sa han.
Jau, Kjeringjæ takka te, ho, aa sette Høy-Dydlo tå seg.
Men då skje du ha Takk! – kvervde so Vyresløyso Synæ på henne, so ho tytte, ho sto ute i aukande Vattn. Trekte so ho – forsyne 33meg! – DossæForfatternote: Doss: Stakk, Skjørt upp, ho, Stakkar! lukt unde Hændna endå te, aa gjekk so dar, vabba aa vadde på Torga-Risæ,Forfatternote: Torga-Rise; den Haugen paa Bergens Torg, der Christi-Stytta staar te du skje tru, Folk hadde lætt seg spent sprikkande ihel.
Han flinte godt, stygge Hægset’n og, då.
– Me hadde no endå Moroæ vår ofta tidt, dar i Bydn. – Ein Kveldn vo me inne sågu på nokre Komeli-Spelara, aa vissa va dar då ein, so va no so mykje eldande snjåpu te springa! Han foor flaug rundt i ein storu Krins dar på Golvæ, forare aa forare aa forare aa forare, te på Seinstn so nådd’ an seg sjølu attantefrå, aa sette Fotn i Brokabottn på seg, so – forsyne meg! – foor han inkje hovestupa burtette! – ja, da gjor’ an.
– Nei, so va da detta, då, att endåne Dagjen ette, att eg te Bydn va komen, dar gjekk eg inn i Krambuæ te hono Frans Jægur på Smørs-Allmenningjæ. – Me vo no endå kjende frå gamalt, me, skje eg tru!
Helste so eg Gudagjen aa takka fy sistu.
«Nei, Gudag, Gudag! – aa velkomen te Bydn attu eigong, Kolbein!» sa han.
34Eg laut no fylgja inn i sjøla Kantore på raue Rappen, eg, aa dar tok han Hol på ei Flaska tå adla besto Slagjæ – da Ieet seg no endå drikka, skje eg tru! – so me sote nuska mæ, mendu me pratte um nyt aa gamalt.
«Nei, høyr no, du Kolbein Hausa», sa han, «va da kje Rå, me kunde slå ein litn Handul idag».
«Ka skulde da so væ um, da, då?» seie eg.
«Jau, eg fekk her i hinare Vikene heim frå Engeland noku Obna tå ein nyu Sort, so ska no væ reint framifrå glupu», seie han.
«Ja, da æ væl nok, da, du», svar’ eg; «men so æ vel Prisn darette og, då?»
«Aa, du veit, eg får no fy di Skuld tøya meg so langt, eg kan», sa han; «me kunna no gå ne, sjå på dei».
No hadde eg nettupp sjølu tenkt, få meg ein nyu Obn, fysta da trefte seg so; dan gamle va snart berre Sprikkena aa Klinkingane, han, so han va mindur i Husæ havande.
Då me so komu nepå Sjobuæ, jau, dar stou dei, desse Obnane, høge so dei høgste Kara, aa grepa aa gilde sågu dei ut i adle Måta.
«Ka trur du, Kolbein, meina du inkje, han 35skulde prya i Hausa-Stovene, ein sliku?» seie Frans’n, dulta meg i Sio mæ Ollbaaga.
No, so forlangte då han, aa eg bau. Jau, bestu da va, dar votte me Handlara um eine Aabn, me; aa tiu Bismar-Pund Smør aa ein Ramost ga eg, men so skuld’ eg ha ei Tobaks-Mork på Handuln.
Då me so eigong vottu reiuge, toku no eg aa Sjur’n på Heimveg, me; men Hægset’n vatt liggjande attu, han, dar i Bydn.
Dei møtte os på Evungo mæ Hest heimante, aa me komu endåne på Vossavangjen dan same Dagjen, då han Svein Brekku stakk hono Hallstein Løno te Ulivs. Eg sat burte på Gassgivar-Stovene, eg og, då desse Karane votte usams um eit Kroka-Drag – aa ja, da va no vel ho Torbjør Seim, so sat i Hausa på dei båe to. – Aa dar flaug Svein’n upp, han, køyrde Kniven beint i Sio på hono Hallstein, so da skulde vo eit Beist, han hadde fy seg; – du skje aldre so stygt ha set! – men so fint so Blospiro sto, dui!
Jau, same Kveldn so køyrde eg då inn Hausa-Tune attu; da dar vatt no Høgti, kann du vita.
Um Morgun tok so eg te stedla nye Obn upp inne i Stovene.
36«Nei, du Kolbein, du Kolbein, du veit no finna da på, du!» sa ho Ingjebjør; ho va no so gild tå desso Obnæ, ho gjekk berre te aa frå, skaadde på.
Da vatt no og sliku utifrå Kar te dra, dennen Obn, måta. att du aldre Makjen skje set.
«Eg skyne kje detta», sa ho Ingjebjør ein Dag, «eg kunde gjedna væ SoblForfatternote: Sobl: Sopling forutan, sian dennen nye Obn kom i Huse; her æ kje so godt so eit BosForfatternote: Bos: Rusk te sjå på Golvæ, eigong».
Aa sannt va da, og; Obn trekte da te seg, alt sama, han, so dar va so fint, so dar skje vo kusta.
Ei Lukka va da, attu dar va ei Malm-Grind te leggja yve Veen; utan hadde no han aldre vo te stogga, han.
– Ein Kveld um Vetturn, dar kom eg heim or Tymbur-Skogjæ, aa trøyttu aa våtu va eg. Kasta so eg nokre Knubba i Obn aa sette meg attmæ opna Oms-Dørne, drog våte Laaneskone mine tå meg; – aa dar foru dei, – Hun’n rugge meg! – te Vers, båe tvo, so da berre sau ette! – ja, da gjore dei; aa sian såg inkje eg dei meir.
37– Same Vetturn va eg ni Harang aa kjøpte meg ei Grisapurka tå desso stora Slagjæ mæ dubbul Krudl på Roene. Då da lei frampå, so fekk dennæ Purko ødlevu Smågrise; aa – forsyne meg! – va eg inkje so dildu tå desse Grisungo, so dei skulde vo mine eigne Baadn!
So va da ein Dag um Vårn, ho Ingjebjør heldt på koka Daurs-Grautn burte i Obnæ – dar va Koke-Hol og, måta –. Stove-Døræ sto opæ, gjore ho; aa bestu so da va, dar kjemu Purko inn aa adle ødlevu Ungane ette – «øh, øh! øh, oh!» – tridlande framyve Golve.
Gådde so korkje eg eldu Kjeringjæ, att Oms-Døræ inkje va ilætæ. – Jau, beiske deg! – dar foru tre tå Grisungo uppigjønom Obn, før me visste Ore tå.
Kva da vatt tå dei tvaug ha eg aldre korkje høyrt eldu spurt; men dan tre-e han datt neattu i Prestagaræ på Vossavangjæ, aa då va han so fint brunsteiktu, so han skulde vo steiktu i Prestn sit eie Kjøkun.
Aa Sundagjen ette heldt Prestn ei Preik, so dar inkje vatt turt Auga i heile Vangs-Kyrkjene; han vilde be Folk ta te tenkja seg um, no, sa han; va da kje på Versens sista Tie, no, so visste kje han; fy når da tok te regna mæ steikte 38Grisunga, laut da vel sagta nokku ha på seg, sa han; – ja, so sa han.
Men ho Ingjebjør tok Fæle, då, likavelne.
«Gu signe deg, gryt dennen stygge Obn uttattu, Kolbein! – Skulde Vetle-Baadnæ slysna te, lata Oms-Døræ upp, so æ da da seinsta, me sjå dei!» sa ho.
Ja, so taard’ eg kje anna, da, eg reiv Obn neattu, eg, aa sette hono burt i Bua-Skote.
Vilja de sjå Døræ tå hono, so gangje berre burt i Buæ, – dar står ho innante Konn-Kistne i Ramæ, dan Dag idag æ; – ja, da gjere ho».
Boken er utgitt av bokselskap.no
Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi. Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.
Vossa-Stubba ble utgitt i 1887. Samlingen inneholder fem muntre fortellinger, skrevet på dialekt og dels bygget på muntlige tradisjonsfortellinger fra Vossestrand.
Se faksimiler av førsteutgaven fra 1887 (nb.no).
Per Sivle debuterte i 1878 med diktsamlingen En Digters Drøm, men er først og fremst kjent i ettertiden for å ha skrevet Norges første arbeiderroman Streik som ble gitt ut i 1891. Sivle bidro i stor grad til å sette søkelyset på arbeiderklassens levekår.
Fyll ut e-posten din under så vi kan varsle deg når nye verk publiseres.