På drivfjorden

51Dei hadde sett garna, og to av dem skulde legge seg litt, det var ikkje anna å ta seg til for det første. Dei var tre mann i båten.

Sjelden kom silda så tidlig på åre, og ingen kunde minnast ho vart ståande her noko tid, så langt ut for fjordgape; det måtte vera godvêre som hefta henne.

Det var blikkande sommarnatta all sjøen utover, og drivbåtar lag der vidt i kring. Store måseflokkar kvitte det på både austafor og vestafor, heile vide flak av dem. Dei låg så stilt på vatne, dei sov som sjøen; ein og annan måsen rodde i lufta over båtane og såg seg om, den eine lét litt, og den andre svara, mest som dei vilde fortele kor stilt her var. Enno var ikkje silda i vage.

Karane vart sittande og sjå utover sjøen, for så blank var det sjelden han synte seg, eller innetter mot lande, for det bladde så rart fram no da sola var borte. Det hasta ikkje med å legge seg, i slikt vêr. Den eine av dem var nyst heimkommen frå Amerika og var med på drivfjorden i natt for berre moro skyld; han heitte Amerikanaren der i båten.

52Han seier best han sitt: – Jamenn er det rart å sjå. Både sjøen og lande. Mest som eg skulde sitte her og sjå det i ein draum.

– Jaså, seier Jørgen, han som er høvesmannen å rekne for, – jaså du er så reint attkommen frå Amerika. At du sitt og drøymer på lyse dagen?

– Men eg trur no ikkje på det, eg som du, let Amerikanaren. Du som trudde du skulde få både garen og gjenta berre for det du drømte om det, minns du det?

– Eg minns det var du, eg. For eg – –

Dei munnhogdes støtt dei to kammeratane, for dei var gamle venner, og denne gongen heldt dei på ei god stund. Kristian, tredjemannen, sat still og hørte på. Han flytta seg på tofta eit par gonger, han likte vel ikkje galenskapen deira. For dei bytta mangt eit salta ord om det folk heldt hellig, om elskhug og ektestand og andre ting som den eine eller den andre av dem ikkje trudde på. Så hamla dei seg att-ende til einkvart dei var einige om.

– Nei, seier Jørgen: Det er draumar det meste vi fektar med. Og draumen har eg aldri gitt nokon ans. Det måtte vera som å tru på lagnaen eller kvinnfolka det. Som å lite på truskap i kjærligheita. I gamle dagar var der ein mann som leit på kona si, det har dei fortalt ja.

Han spytta ut over ripa, tok årane og rodde nokre tak, vilde strekke litt på garnlenka, enda det trongs ikkje. Amerikanaren nytta på med han 53snudde seg vekk, og var ned i matbomma hans og rota. Ja visst var der flaske ja, og glas. Han skjenkte ein dram og baud han:

– Sjå her, høvesmann! Du må ikkje forsmå, om det er dårlig slag, eg har ikkje likare å by eg.

Jørgen hadde merka tjyven, men han gjekk med på unotane, takka og drakk. Han og Kristian hadde gjort slikt varp med silda her i førnatt, dei laut koste på seg ei flaske, om det skulde bli kaldhustre til natta. Dei drakk nokre nubbar, no når flaska var framme. Så skulde dei to legge seg litt som hadde vaka i førnatt, og Amerikanaren halde eit auge med lenka.

Da seier Kristian: – Det kan vera korles det vera vil. Eg trur no både på draumen og truskapen eg. Ja på kvinnfolka med. For det ein har opplevd, det har ein opplevd.

Kristian var utabygding. Han hadde mist kona si for eit par års tid sia, og da var det han selde garen sin sørafor og flytta hit nord, han var ikkje mann for å vera der lenger. Ja, han var litt sturen av det enno, folk fortalde dei hadde vore som eitt menneske å kalle dei to. Kammeratane svara ikkje noko på det han sa, dei hadde prata tull nok for i natt. Han merka det, men det hissa han til å seie meir; det vesle brennvine hadde gjerne fyke på han som uvant var, tenkte dei.

– Spott ikkje, de, sa han. Nemn ikkje truskap og slikt noko, de som ikkje veit noko om det. Ein må ha opplevd det først, Nei men eg drømte 54ein gong eg, det var forunderlig! De snakkar om å vera sanndrømt. Ja, det er ein merkelig ting, når ein råker ut for det. Det er som eg skulde ha drømt det no i dag her. Det er halve livet mitt.

Han la seg i framskotten, med oljeklæane under seg, låg og såg opp i vêre og snakka.

– Eg fór så smått og fria til ei gjente. Det raraste var at det såg ut som eg skulde få henne. For ho var storgarsgjenta i bygda – det finns ikkje gar her i kring som kan hamle opp med den ho var i frå – og vakker var ho, trolle, de skulde berre ha set! Eg trudde mest eg drømte både gjenta og heile herligheita somtid. Det stod berre på kva foreldra hennes sa, for vår gar var ikkje halvparten mot deira. Gjenta vart redd først eg nemnte å snakke til dem. Litt redd var eg sjøl òg, eg kan ikkje anna seie.

Ein kvelden la eg i veg like vel, eg vilde vita det eg skulde vita. Ja det vil seie, eg drømte det, men det visste eg ikkje da. Eg gjekk i måneskine om haustkvelden, det var ikkje seint, eg tok beint over vollen heimafrå og dit; der vart ein mørk veg etter meg i håa, for det rima på marka. Enno ser eg stjernene over meg, korles dei hang, der den, og der den; eg minns enno at eg fraus litt, eg var ikkje så overhendig modig der eg gjekk. Men eg beinka meg opp og svor på at no kom eg inn åt dem, – om så’n Sjur sjøl og gammalbestmora hans steig i vegen for meg, let eg. Kva seier du 55ikkje når du er både dum og redd – – vi reddast ikkje for dei blaute danskane! seier vi.

Ja, så kom eg ned til bekken, han er ikkje verre enn at ein kan skreva over han. Men der stod det ei gammal kjerring-sål og vilde over, men ho kom ikkje over, for ho var så reint for gammal, ho var jordslegi i andlete som ei gullbrur, var ho. – Ei kjerring her? tenkte eg, og på den her tida? tenkte eg, ein skulde mest tru ein drøymer. Og så gammal og hjelpelaus! – du snakka om Gammalbesta her i sta, tenkte eg, men den her er no ikkje yngre da, og ikkje stort triveligare heller. Men over bekken skulde ho, som sagt, både med staven og laupen sin.

Eit kre lyt ein hjelpe, det er ikkje anna med det, og så tok eg og flytta henne over bekken. Ho var lett som ein fjørsekk. Ja der stod ho og takka meg og velsigna. Der var ikkje mål i henne, det hadde alderen ete opp, men eg såg da kva ho sa. Men så kunde ho ikkje gå heller, kva fankeren gjorde eg så? For eg skulde ein annan veg.

Da hørte eg tydelig ho kvinka at eg måtte bera henne på ryggen, ho tagg så nauande tynnt og vent. – Nei, meinte eg, er du så gammal som du er stygg du, da er du tung på ryggen. Eg sa du åt henne, så tustut var ho, – så vel som eg minns det! – Men vent no, sa eg. Sjå her: Sett deg skrevande over denne plogåsen her, så skal eg skysse deg eit stykke. Det låg verkelig ein gammal plogås halvt nedgrodd i mosen der ved bekken, det 56var gjerne eg som hadde slengt han der ein gong. – Sett deg og ri, di krutheks, sa eg, for eg likte henne mindre dess meir eg såg på henne. Ho så gjorde, og eg tok i og drog. Ja da.

Da ler ho, gamle styggelse, hegrar og ler, ja eg synes ho ler inn i øyra på meg somtid den dag i dag, – no fór eg! lo ho. Dess lenger vi kjørte, dess gildare tykte ho, og dess meir mål vart der i henne. – Hæ! hæ! knegga ho, nei det her det var trøyheit det! Ho gol, sistpå. Men lett var ho ikkje lenger, som det undra meg no ikkje, eg måtte legge åsenden over aksla og dra som ein skamlig hest. – Ta i og dra – i kjerringa da! song eg, og det lo ho enda meir til, det var som eg skulde ha kitla ein kåt barnunge. Og slikt måneskin! det får eg aldri sjå meir.

Men eg merka godt det var kjerringbeiste som styrde og ikkje eg. Det bar dit ho vilde. Eg trur eg merka det òg, kven eg drog på, at det var ho som eg nemnte litt for karavorig nyst før, men det brydde eg meg sytten om, eg måtte hjelpe henne til einkvan annan kunde ta seg av henne. Friinga fekk stå ut til ein annan gong. Og vi kjørte.

Det bar inn på ålmannvegen og etter den, langt bortgjenom bygda, eg syntes ikkje rettelig eg kjente att meg lenger. Kjerringskapnaen sat og tulla og velsigna meg i eitt vekk, at meg skulde ho lønne ja, eg var den gildaste og snildaste av alle ungkarane vidt i kring, – du er så mykje til gromgut at, peip ho, å eg skal gjera deg slik ei 57velgjerd at jagu og ja san! – Møter eg folk da kastar eg og spring, sa eg med meg sjøl.

Og der møtte vi folk! Midt i mot oss i vegsvingen kom dei, tre mann sterk. Ja ja, tenker eg, og så slepper eg plogåsen av aksla og fer. Men karane tek meg straks, og da ser eg det er lensmannen og drengene hans, og sia kjem det fleir. Gammalpiska hadde kviskra til meg at ho skulde snart komma att, og der med fór ho, skal eg seie, – som du ser skuggen av ei sky ein vestavindsdag!

Laupen hennes tok dei i det same dei tok meg. Eg hadde gått og bore han! Dei såg nedi han, og dei såg på meg, og så lo dei og sa at han her kan no ikkje nekte i alle fall, her har tjyven og tjyvgodse komme og leita oss opp. Laupen var full av sølvty, skjeier og skåler og all slag stas, og eg hadde set det før. Eg hadde set det i heimen hoss gjenta mi, hoss henne eg skulde ut og fri til.

Eg fresta å vakne, for dette måtte vera ein draum. Men nei. Der stod eg og hadde stole, i garen hoss kjæresten min, det var klårare enn nokon dag. – Eg må ha gått i sømnen og gjort det, sa eg.

Eg vart leidd inn på nærmaste garen, og det var just hennes gar, eg måtte tru det når eg såg det, enda han var langt gildare enn eg kom i hug. Folk stima i kring meg og glåmte på tjyven, og øvrigheita sat inne og dømte meg; og med dei det gjorde, hørte eg nokon tømra opp det eg skulde 58henge i, dei hogg og banka og stelte det forsvarlig i stand. Da vakna eg, men kva hjelpte det?

Det var morgonen, rett nok, men der stod eg som før, midt i millom dem, stod og skulde døy. Døy uskyldig, har de prøvd det? For det visste eg at eg var, om det aldri så mykje var eg som hadde stole. Ja. Og redd var eg ikkje, eg kjente etter, men nei gut! Det undra meg litt, for eg var aldri nokon hund på å døy. Tvert i mot, det er live og dei ting eg har trøsta meg til, all tida. Men eg tykte det var hardt like vel, det var urett.

Eg må vel ha venta at slikt går ikkje for seg. Det gjorde det heller ikkje. Der kom ei og frelste meg, og det var sjølve prinsessa. Og maken til prinsesse da! Det hadde ikkje eg set, eg har aldri set ei prinsesse eg, såg aldri folk av det slage eg. Ho tok meg i handa, midt framfor heile folklyden, og leidde meg der i frå. Var det likt, ingen ein torde mukke, ho var dotra der i garen; eg var frelst. Og det var godt og vel. Det var overlag godt og vel. Eg tykte litt vondt om dem som stod der med galge og reip og vart snytt for moroa.

Men prinsessa vart snart for nærgåande mot meg. Ho vilde vi skulde rømme lande i lag; ho hadde venta på meg i sju år, eg kunde ikkje tru kor ho hadde venta! – Ja ja, sa eg, men først vil eg inn og snakke med far din. – Nei langt i frå, vi skulde fara no, slik vi gjekk og stod, no sa ho det! Jøss gut kor det gneista av auga hennes – ho var ei prinsesse!

59Eg tenkte med meg, at slik må ikkje eit kvinnfolk komma mot ein kar, og slett ikkje prinsessa mot stakaren ho har berga frå døden, det blir for mykje av det gode. Eg gjorde meg tver til henne; eg gjorde meg uvis. Huff ja, eg synes eg står der enno, ho har reint tynt meg, så vakker er ho, og eg kan ikkje gi meg, for det kan eg ikkje. For skal eg ha prinsessa, da vil eg òg ha halve rike. Enten må eg sjå henne gråte, eller òg må eg sjå henne rasande. Eg fekk sjå henne rasande.

Da såg eg noko fælt: Det var henne eg hadde drege på plogåsen! Same kor vakker ho skapte seg til, det var henne, – same andlete og auga og kvart eit drag, når ein først vart vâr det.

Eg vart så forfæld at eg fór i frå det. Og denne gongen slapp eg verkelig laus og kom inn i vakne live, eg sat i senga, slik fann eg meg att. Sveitten flødde av meg. Ute var det måneskine og natta som eg hadde drømt det; slik glittra det i rime bortetter vollane der eg fór. Eg såg vel på det. Men eg syntes det var meir likt til draum enn det eg hadde drømt. Det sat i meg lenge at eg drømte alt eg såg, det var det andre som var sant.

Slik var no det. Sia har det hendt meg mangt anna. Somme gonger tenkte eg det måtte bli ein utveg til å vakne i frå det. Men det var slut med det, san.

Kristian hadde ikkje meir å fortele. Dei andre to karane sat som dei ikkje hadde idast høre på. Amerikanaren stal flaska deira i gjen, skjenkte i 60og retta Kristian glase. Han skjenkte alle 3, og tak og anna strekte han litt i lenka. Det var midnatts leite snart, og ei blågrå skymming hima over himmelen og tok bort lande, men fuglen var i vêre no og heldt leven eit stykke nordafor. Ute i vest hørtes ein djup lyd; så ein til. Ein skulde tru det var have som sukka i sømnen. Det var kvalen. Så no var da silda i ovring, om ho ikkje just var her enno. Det var å bie det, og det var inga ny lekse.

– Ja ja, sa Amerikanaren, men korles vart det, fekk du den der gromtausa?

– Det var ikkje henne eg skulde ha. Det var det som vart avgjort i draumen. Når du drøymer, ser du, da er du deg sjøl. Da lever du. Elles kan det vera smått nok med det, veit du.

– Tullsnakk! mumla Jørgen. Du må ha ei visdomstann for mykje. Eller òg har du hol i dem alle sju.

– Han har fått ei flue inni tankeverke, trudde Amerikanaren.

– Ja ja, lo Kristian. Skitord får ein tåle om det så er om sundagen. Nei men eg kom til å minnast ei anna gjente. Eg hadde set henne midt i draumen og alt styre, ho såg så tungsamlig på meg for det eg skulde hengast; ho var den einaste som gjorde det. Kanskje så hadde eg aldri havt skikkelig glømt henne. Ho hadde gått i årvis og trudd på meg og venta, ho visste ikkje rettare enn at det var vi to. Ho hadde tulla seg heilt til 61byen, såla, men venta på meg det gjorde ho og var meg tru all tida; til eg kom. Ja det der er no elles noko eg ikkje snakkar om.

– Nei nemn det ikkje, sa Amerikanaren. Kva sa ho storgarsprinsessa di da?

– Ja det veit eg ikkje. Ho gifta seg tålig snart. Og da synte det seg ja, at ho var den eg hadde drege på i draumen. Ho ruinerte både mannen sin og far sin, ho kvista dem så fint at, og vond og gali det var ho på alle vis. Ja da, sølve i garen, som eg hadde forset meg på, det slapp eg unda, gudskjelov. Eg, som sagt, eg leita opp henne eg skulde ha. Det var ein hjelpsam draum, var det; same kva de seier eller trur.

– Nei men minns du henne vi vart kjent med i byen, Jørgen? slengte Amerikanaren inn. Ho der som tente hoss ‘n Folmer nedi Sandgata? Ho med pannehåre – Mina eller Trina heitte ho visst?

– Just nettopp ja. Eller Lina kanskje? trudde Jørgen.

– Jaha. Ja vel. Eg trur elles ho heitte Stina da.

– Ja kva var det med henne?

– Ikkje noko særlig. Nei eg kom berre til å tenke på draumar og slikt gammaldags vas. Det kan sjå ut konstig nok, somtid. Ein kan da bli sanndrømt når ein rettelig vil det. Eg drømte ein natta med vi låg der at eg tok henne frå snekkaren hennes, han sprang etter oss med dragspele sitt og banna og gret, og ho og eg vi lo. Den draumen laug ikkje stort nei.

62– Nei men det gjer du! sette Jørgen i. Det var eg som tok henne frå snekkaren.

– Du?

– Ja rettelig eg òg, no er det både sagt og svore! Ho vart med meg om bord, eg skulde gå ankervakt om natta, de andre var i land de, korles det no høvde. Snekkaren kom enda og vilde ha henne att. Ho vart med han heim. Den natta. For han regjorde så vilt at –

Amerikanaren braut av for han: – Snakkar du ålvor no, sei meg det! Snakkar du sant?

– Ja eg snakkar sant, men kva var det du vilde til å lyge i hop?

Amerikanaren stod reint tryneslegen. – Dette er det verste til skrøne eg har hørt her i lande, sa han. Og det aller verste er at det kan vera sant òg. Ja du Lina, du Mina! Så ler han høgt og slenger heile soga frå seg: – God dag da Jørgen, og vel møtt!

– Eg synes no ikkje det er å flire til, sa Jørgen, men lo gjorde han òg. – Nå ja, ho var for resten ikkje forlova med denne snekkaren, ho fortalde meg det. Ho hadde ein gutladd uti fjordane ein staden, der ho var i frå, ho vilde enda syne meg kva han skreiv til henne; ho stod på sprange, trur eg, skulde heim og gifte seg med han; ho vilde berre høre kva eg sa til det.

– Vilde ho syne det til det òg? Ja du all verdsens Trina! Ja ja ja. Det var den tida. Eg 63glømmer no ikkje henne med pannehåre like vel eg. Eg vonar det gjekk henne godt.

Da spurte Kristian, han hadde reist på seg med han hørte på dem:

– Heitte ho verkelig Lina da? Er de viss på det?

– Ja kvifor ikkje Lina? Eller Mina eller der i kring.

– Hadde ho svart hår da, seier de? Og nokre hårkruller frami panna?

– Ja det var da svart? Javisst var det svart ja, dei vart einige om det, og om hårkrullene frami panna òg. – Kjenner du henne du òg? spurte dei.

Han sat lenge og stirde dem inn i andlete, frå den eine til den andre. Dei måtte mest le.

– Nei, sa han endelig og manna seg opp. Nei langt i frå. Nei henne har eg aldri kjent, umulig! Så umulig som at sjøen her er fast land!

– Sjøl veit, lo dei, du ser ut for noko av kvart. Der sørafrå er du no òg, ikkje sant?

Han sat og syntes båten vart borte under han, all ting vart borte, og det ønska han var sant. Men det var det ikkje, ingen ting vart borte, og det var henne dei tala om. Det var ho Lina, kona hans. Han kom i hug eitt, og han kom i hug alt – kor skulde han snu seg og finne ein tvil? Han reiste seg og stod i båten, det visste han om. Han såg enda sjøen var ein tone lysare, sola heldt på og monna seg oppover att. Men han visste ikkje av at han sa det som fór gjenom tanken.

64– Den som kunde vakne no! sa han.

– Han driv på og drøymer enno han, sukka Amerikanaren.

– Gud gi eg det gjorde! svara han.

Han mumla einkvart meir, men dei hørte ikkje kva det var, han stod da visst og leid vondt? Vaksne karen og kunde ikkje glømme ei gjente han hadde snakka litt tøv i lag med!

Han står og ser: Sjøen er for blank, himmelen er for blank, alt i hop er så reint for klårt og blankt! Ja, og i slikt vêr går ikkje silda på garn utan ufisken jagar henne. Ho er i vage no, måsen får reint krampe av alt han ser, han skrik seg hås, og han ét seg forderva, ja ein kan sjå henne om ein berre er eit menneske, ho står tjukk her, men garnlenka held ho seg i frå. Ei vinne med staurhenning jagar i veg sørafor dem, byks ved byks, pløyer vass-spegelen så spruten står, – dei karane får silda til å lea på seg! Kristian synes der kjem ein tanke og vil frelse han frå det vonde. Han finn seg nokre garnsteinar og hiver i sjøen, eit høvelig stykke frå garna.

– Nei nei! ropar Jørgen, men det gir Kristian ein god dag, han hiver dei steinane han har i handa. Og det går slik han ventar seg, silda sprutar unda steinkaste, blink i blink, og dubla på garnlenka søkk så dei er under vatn mest alt med seg.

– Jaugu gjekk ho på no lel! ropar han, – såg de det? He? – Idiotar! seier han til kammeratane, og så sett han seg.

65Dei òg hiver nokre steinar, men no er sildtoppen ikkje der lenger. Nei nei, det er dagen no, sola kikar snart opp over austfjella.

Kristian ser det han òg. Har set det så mang ein gong: Fargelaus himmel, og fargelaus fjord, og midt i millom ligg lande og vil vakne. Og bakom alt samen går sola, det er ho som gjer det til det det er. Sørfjella raudnar i toppane alt. Ein lyt bu seg på det blir dagen no.

Sola er der. Ho er utan glans og makt, ein kan sjå henne beint i åsyna.

Dei andre ansar det ikkje, dei gir seg til å ta opp garna. Der er digert med sild på nokre garn, midt for der steinane vart hivd, så det blir ei bra fengd, enda resten av lenka er svart.

– Du kasta som ein fåne du Kristian, sa dei, men jamenn kasta du rett like vel.

– Rettno hiver eg av meg både plogåsen og kjerringa! sett han i.

Han tek ikkje hand i arbeide. Om ei stund reiser han seg, og det høres som han ler:

– Eg kunde ha misstenkt gudsengelen i himmelen, men deg? Nei, du får undskylde!

Eit tak stod han og spurte seg: Kva gjer folk når dei kjem ut i slikt? Korles ber dei seg åt med å nå land i gjen? Yttest ute i havranda ser han eit par små skyer, dei står der røande still. Dit ut må det vera ubergelig langt. Ein kunde gi seg til å ro dit, i den trua at det var øyar som ein skulde i land på, at det var der 66ute ein hadde lagt att live sitt og alt som vart borte for ein.

Du heitte Lina ja, tenkte han. Nei, det er for hardt å vera til. Han frestar å tenke rolig over det: Når eg ikkje held det ut, da held eg det ikkje ut; da må ein få ein endskap på det, det er greit det. Ein kunde stupe seg i sjøen med ein gong. No og her ja. Ja? – Ja men da fiskar dei opp deg, og der til så er det uhøvelig å gjera ende på seg midt framfor auga på folk. – Tenk deg om, Kristian, formana han seg, du ror da i land? Kjenner eg deg rett så gjer du det.

Men til den tida var det noko han måtte ha undagjort? Ja, han måtte leva om att live sitt, litt fort no før det bar i roinga, så han vart ferdig med det. Så han visste korles det hadde vore, før han rømte i frå det. Det er ikkje langt, berre ein liten vegstubb å gå, og den slit han seg fram, han går han med opne auga, han er så gammal no at han ser. Ser ja, det er underlig. Slik var det for henne, og slik, den tida og da. Så urimelig som ho venta på han, så ut or von og vett på sluten, ho fann på det eine dummare enn det andre, men det var ikkje råd å glømme han. – Og endelig fekk eg deg da, seier ho.

Han ser og ser. Han ser enda seg sjøl. Nå, er det slik ein ser ut? Der går han ja. Går og tullar og drømmer, har gått og drømt all ting, til no. Om det så er sjøen i kring han, solrunna over fjelle eller lysbragle i vatne, alt som for auga kjem, 67det er nytt og u-set. Slik ei dypt er der i auga hennes, det er det dei kallar eit rikdoms djup. Som ho smilte. Eller let vera å smile. Det har einast han set. Han ser det enno, det var ingen draum. Og resten –

Han spør dem best han står: – Veit de kva det var for ei de snakka om her i sta? He?

Dei snur seg og ser på han, og da er han kvitgrå i andlete. Men han ler i mot dem:

– Nei! Og aldri får de vita det heller. Og ikkje er det den moten heller no meir, at ein gjer seg til sjølik for det om ein vaknar av ein draum. Nei da!

Der med sette han seg i årane og rodde, for no bar det heim dei kalla.

Kammeratane vart uhuglig til motes. Dei tagde og rodde. Dei skjønna ikkje kva som hadde fare i’n Kristian, han var da elles ikkje den? Det litle brennvine, skal det ha fyke på han? Det er gjerne hardt å miste den ein er gift med; dei må ha rive opp sorga i han; ja ja, det var ikkje med vilje gjort.

Dei såg han for seg tak og anna, enda dei sat og snudde seg andre vegen:

Smal i andlete, auga store og litt langt i frå einannan, men han er ingen sau for det, og med kvart lyser det opp i dem så ein skulde tru han er klokare enn folk flest. Ein nærtakande krok – det er inga skam i det. Han får sova ut når dei har tint av silda, og finne på einkvart lystig att å drømme om. Det får han.

Berre ikkje solreven tok dem før dei nådde støa. Det var ein ting ein måtte tenke på, det.

Boken er utgitt av bokselskap.no

Last ned

Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi.
Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.