Utpå stupe

249Sommarkvelds tid sat der gjerne ein lysklædd gammal mann på bakkane ute ved sjøen.

Der hadde dei set han i alle dei år, og like frammand for dem var han. Han var ikkje her frå lande, han hadde komme hit langveges frå, og budde i det store huse inni bjørkskogen. Han kunde sitte der timevis, ein skulde mest tru han stirde seg forundra på skjære som hildra opp uti have.

Småguten kom over vollen og i nærheita med han, hoppa litt på ein fot, slo hjul eit par gonger, og så var han tett attmed kvitskjeggen. – Sitt du og ser på sjøfuglen du? spurte han ein gong. – Mannen rista på hovude. – Sitt du berre slik lel da? spurte guten. – Da smilte gamlingen til han. – Eg veit om ein fuglreir her straks nedanfor deg, sa han ein annan gong, vil du sjå han? – Mannen rista på hovude da òg. Men han la da frå seg tankane sine og såg på ein. Han kunde sjå utrulig mildt på ein, og da hendte det han smilte ja. Men småguten vart still og drog seg unda, så rare var auga i denne frammandkaren – guten kasta med nakken og tråva hest nedetter 250strandvollen, tok tvirenne og knegga høgt da han var langt nok unda. Heile tida kjente han at mannen såg etter han. – Det er meg ein arti tulling, sa småguten; dei sa det alle smågutane som hadde vore bortved han.

Dei som vaksne var sa så ymse om han. – Kva er det han har å minnast, alt i hop? kunde dei seie. Han må ha ei lang soga bakom seg. – Han får ha Guds fred der han sitt, sa dei som eldst var.

Gong og annan kom der eit kvinnemenneske og sat breiddmed han. Ho var like frammand der som han. Der sat dei. Han var lysklædd, og ho var klædd i svart. Det såg ikkje ut som dei hadde stort å snakke om. Somtid gjekk dei heilt ned til sjøen og reika fjæra frammed. Ofte skildest dei og gjekk kvar sin veg.

Ein dagen han reiste seg fall han framover og ned bakken, vart så liggande på vollen nedunder, til kvinna kom og reiste han opp; – det er kvinna sin gjerning, sa gammalt folk. Han var ikkje så død som han såg ut til, han kunde enda sette fot under seg så ho fekk han heim utan hjelp, bort til det huse ho budde i, for dit var stuttaste vegen.

Der vart han liggande til det var slut med han. Ein vêrsliten og draumlaus mann: han hadde set det live kunde syne han, og litt til. Over det andlete hadde der fare mang ei frostnatt, kunde dei sjå; og enda var der som ein liten smil av kveldsol over det, dei visste ikkje rettare å seie 251det, og den synte seg meir dess lenger det leid med han.

Sistpå låg mannen og tala, der var stunder da dei trudde han var heilt frisk att. Det var i huse hoss ein gammal prest han låg, og presten var det han tala med. Flytt for flytt gjekk han gjenom livssoga si. Det var som eit slag eventyr han fortalde. Den svartklædde kvinna sat still og hørte på.

Der var ein gong to unggutar på kvar sin stor-gar, ein heitte Arnor og ein heitte Hauk, og dei hadde vore venner frå barndommen av. Dei heldt så av einannan for det dei var så ulike, sa folk: Arnor var lys av andlet, men han hadde ein tung hug; han tagde oftast og tenkte. Hauk var mørklett, men han var dess lysare i hugen; han tala for dem båe, han gjorde både han lo og han song.

Dei fór i lag til kongens stad, skulde bli einkvart stort i verda. Foreldra deira venta seg det av dem, for dei var av stort folk. Arnor gjekk til studeringane, dit stod hans hug, og Hauk til krigsskolen, dit trådde han. Dei møttes og var i lag så ofte det let seg gjera. Arnor måtte sjå det glade andlete til Hauk og høre måle hans, elles vart verda han for grå, ja han kjente seg ikkje rettelig som menneske utan den andre var i nærheita; han sat der så lys som barne og fortalde om alt han undra seg over og alt han venta seg, det var ikkje lite, for slik var Hauk. Og Hauk 252han måtte sjå auga til Arnor, for i dem var vette og vissa, og kven annan skulde han spøre om alt i hop? Han måtte få høre han tie om ikkje anna, ein vart med langt på veg når Arnor gjorde det.

Det gjekk fram med dem båe to, dei vart dei fremste på kvar sin kant, og den eine var stolt av den andre.

Når dei var heime hoss foreldra sine møttes dei kvar dagen mest. Det var sol dei somrane, det var lyst og godt å leva. Midt i millom heimane deira budde majoren, og han hadde ei dotter på deira alder. Ho var ven som blomsteren i enge; ho heitte Sunniva. Henne tok dei med kvar gong dei var ute og reid seg ein tur, hadde så gjort frå dei var born å kalle, det var like lystig å ride for det. Ho og hadde vore ute i verda, og ein sommaren ser dei: Ho er vakse menneske ho som ein av dem. Ja, og ho er fin dame; dei såg ingen finare der dei fór.

Da gav Arnor seg til å tale med henne, for no var ho frammand for dem. Det vart hans sak, han syntes sjøl han var eldst av dem, og slik tykte Hauk òg det var og skulde vera.

Dess meir han tala med henne dess meir undren vart han. Så mykje til menneske var ho. Ho kunde spøre eller svara så der rørte seg ei glede i han: er det så djupt til botns i ei menneskesjæl? Og best det var kunde ho sjå på han og smile, midt i lyse dagen, i grønne skogen, liksom ho visste om det han aldri hadde lese seg til og 253aldri drømt seg. I næste augeblinken var ho barne som visste ingen ting.

Da skjedde der noko med han. Han kjente seg mørkare og einsligare enn før han var. – Kven er ho? undrast han. – Ja kven er du sjøl? det var svare. – Det visste han ikkje, det hadde han aldri tenkt på. Lat meg vera den eg er! sa han, og smått om senn tagna han og heldt seg unda henne. Ho kunde snakke med Hauk. Ho såg eit grand forundra på han, ho skjønna ikkje kva ho hadde gjort han. Somtid såg ho ut som eit barn han hadde gjort urett i mot. Så fint eit strengespel er kvinnesjæla, tenkte han, det er ikkje for meg.

Kor var Hauk i denne tida? Han var der eller var der ikkje, det var visst så ymse med det. Han var krigsmann han, vaksen kar og barn i same tid, han reid kåte hestar og han fór gjenom skogen og drap dyr, i lyse sorglause ungdommen. Var han i lag med dem så ansa dei kanskje ikkje på han, han gjorde ingen ulyd i leiken. Ingen kunde vera ein ven slik som Hauk.

Åre etter fann dei Sunniva att. Da var det enda lysare dag, og enda lenger sommar, og ho er fagrare enn alt dei såg. Solblinde dagen frå morgon til kveld, og midt i den er ho. Så rikt og nær han smiler ho, det kjennes som ein trollbotn som vil ta han. Da forherda han seg mot henne. For alltid var han herren og ikkje trælen, han vil sjøl vera den som tek til fange når dagen 254kjem; – det er det einaste eg veit om meg, tenkte han. No òg såg ho litt opp i under på han, når ho merka kor kald han var, ho slo ned auga og var ikkje glad.

Da var Hauk der, og så fann ho på einkvart tøv å snakke med han om. Kvar liten smilen hennes fortalde at ho visste ikkje anna råd.

Slik måtte Arnor sjå henne for seg så snart han var åleine og vilde ta tankane fram. Heile tankearbeide hans gjekk seg fast i det. Går han så dit ein kvelden, til major-garen, – han har tusen gleder å gi bort, og ingen kan leva uten å gjera ein annan glad.

Hauk hadde komme der før han. Det såg enda ut som dei hadde sitte og tala med einannan ei lang stund. Da smilte det i Arnor, ein vond liten smil innant hjarte: Kva kunde ho snakke med Hauk om?

Like vel gjekk han dit kvelden etter; og da fann han henne åleine. Dei gjekk ut og tok vegen frammed sjøen. Han tenkte å seie henne at dei levde i kvar si verd og i kvar sitt liv, det var langt i millom dem, han var bergteken i bøkene, i tankeheimen, og der i frå og til henne kunde der berre byggast ei bru: det var venskapen, – ja og visste ho venare ord enn det? Det vilde han spøre henne om.

– Har du set det slik i kring oss nokon kveld? sa han.

Ho stana og såg i kring seg. Der var sol og 255lauvblanke liar, og sjøen blikka i frå yttaste himmelrand og inn i hjarte på dem.

– Ja, det er vakkert, sa ho. Ein kan høre det som ein song, slik høgtid er det. Det er så rart, at eg må fortele deg det som har hendt meg.

Og så fortalde ho at no var Hauk og ho forlova. Arnor stod og såg på henne og drog i hop brunene, han fekk ikkje meining ut av orda hennes.

– Vi vart det i gårkveld, sa ho. Straks før du kom. Viss-at vi da ikkje har vore det lenge, ein veit aldri slikt så visst. Vi tenkte ikkje å fortele det enno, det var nok når vi visste det sjøl. Men er du ikkje glad at det vart han og eg? spurte ho. Eg tenkte du måtte bli det, så gode venner som de to er. For eg skal gjera han lykkelig, eg veit det! Og du veit det du òg, ikkje sant? Ja, du skal få sjå! Og så blir det vi tre like vel da. For vi slepper deg ikkje frå oss! sa ho.

Arnor stod som han hadde stått. Han glømte aldri den stunda, ho var lenger enn eit liv. Han vart vâr seg sjøl, og da fraus han, for da såg han kor ulykka låg. Ho låg inne i han. Og dette var ikkje ei ulykke, det var alle; det var vanlagnaen hans som steig fram. Han måtte sjå kor glad i henne han var, det var ikkje til å bera, han skulde aldri bli mann til å sjå bort frå dette andlete meir. Jamvel han skulde det hende!

Han hadde lese og studert menneskesjæla, det var verda hans, eller det var der hans draum om 256verda låg. Og første sjæla han møtte den gjekk han seg vill i!

– Og mitt eige hjarte? sa han da han fortalde det for presten. Der var det stummande mørkt, og midt inni mørkre der sat eg sjøl, Arnor den vonde, den ugode – og eg var den som skulde ut til folke og forkynne dem at inst inne i alle hjarte der bur det gode, der bur Gud – kan det bli meir rangsnudd for eit menneske da? ropa han.

Men til bake til live det måtte han. Han som eit anna menneske ja. Han vilde seie noko som reiv sund heile svarte sanninga framfor han, så måtte det da lysne?

– Er det klæane du ser på du òg? sa han. På det som glimar for auga? For sjøl gjekk han ikkje stasklædd, det ansa han på no.

– Du veit det er ikkje det, svara ho. Ho stod som han hadde slege henne.

– Er eg dummare enn han da? Det òg måtte han seie ja.

– Nei ti no! bad ho. Skjønnar du ikkje det da, at det er somme ein blir glad i, ein blir det om ein ikkje vil, og andre – – er det ikkje slik med. Du veit da det, kjære deg?

Han spurte kvifor ho sa kjære deg.

– For di du er meg kjær, sa ho. Du er meg kjær som ein bror og ven. Veit du venare ord enn venskap?

– Ja ti still og ta han, i Guds namn! sa han. Men det er så utrulig! ropa han.

257Da smilte ho. Den smilen var kniven i hjarte på han, han var ikkje meir til mann.

– Det er vel så, sa ho. Det er utrulig for meg òg, la ho til.

Ho var tapt.

Det gjekk opp for han med han stod der, at inst inne hadde han lite så blindt på Guds dom: Skulde han ha henne, da laga det seg slik; da fekk han henne av han. Da var det Gud som lyste signing over livsgjerningen hans. – Er eg forkasta no da? spurte han. Eller er eg utvald? – Gud dømmer, det var alt det svar han fekk.

Han bøyde seg for dommen, enten han var slik eller slik, og gjekk til arbeide sitt.

– Å ja, å ja! Eg gjekk da til arbeide mitt! stønna sjuklingen der han låg. Eg kan ikkje seie meir om det; ingen ein kan seie slikt! Men så langt ned i pina kan ein bli støytt, at ein tek til og undres: det må kunne gjera ein lykkelig? Eg tykte etter kvart at eg var det. Ein kan kalle det lykkelig. Det kallar ein så mangt.

Han låg med ein rar smil etter dei orda. Sia tok han seg på tak att.

Korles det gjekk dei andre to? Dei gifta seg, og levde i lykka. Og han hadde dei glømt. Men sia kom dei i hug han og leita han opp. Da såg han at lykka hadde minka for dem. Han visste det: At to menneske kan ikkje gjera einannan lykkelig. Den eine kan gjera den andre lykkelig, det er høgda, og dei som ikkje er nøgd med 258det, dei burde seie einannan farvel med tid er til.

Lykka deira minka for kvar den dag, syntes han sjå.

Ein ting til visste han no. Det var løgn det han hådde trudd, at han bøyde seg for Guds dom. Han hadde aldri trudd på det. Kven som skapte tvilen visste han ikkje, men skapt var han og levde, levde som det vonde sjøl: – Er du utvald, eller er du forkasta? Synd eller ikkje synd, no krevde han at Gud skulde seie han det. Han skulde dømme ein gong for alle!

Han vart redd da han hadde sagt det, men no var det sagt, og sia vart det tenkt. I morgo den dag skulde det skje. Her straks bakom åsen låg avdalen og gapa, kva låg han der for? Og der nedi stod fossen og mól og mana, kva var det han venta på? Stigen her den gjekk tvert over åsen og dit, han endte utpå ville stupe. Dit skulde dei gå i morgo tidlig han og Hauk. Og svimra ikkje Hauk når han kom uventande fram på avgrunnskanten, og vart dregen nedi, da var han velsigna, og han sjøl var dømt. Ingen var som Hauk, han gjekk smilande ut i verste vågspele, han blunka ikkje for hogg, og han vørte ikkje sår, det hadde han synt så mang ein gong, for kva hadde ikkje han vore borti? Når han førte ulykka over ein, da visste han ikkje kva han gjorde. Sjøl visste Arnor at han aldri kom fram til brådjupe utan det sveiv litt for han. – Men kven 259av oss to er dømt til djupe, det veit ein høgare mann enn vi, sa han til seg sjøl. Alt anna kom bort for han.

Hauk vart med ein gong huga på å sjå denne avdalen. Sunniva hadde ei veninne med seg, det var visst tenkt som ein blom til han, ho var både ung og ven. No vilde dei to kvinnene vera med over åsen, kva gjorde det om dei måtte stå opp før sola stod opp! Arnor innsåg at slik skulde det vera, alle fire skulde dei i veg.

Han låg og såg det så levande for seg før han døde, og fortalde det tak for tak. Dei måtte sjå det og gå med han dei som hørte på. Heile ferda måtte dei leva igjenom med han.

– Tidlig, tidlig morgons. Så tidlig, at sola veit ikkje ho er oppe, at lauve veit ikkje det er grønt. Det er mest synd å gå og sjå det. Fuglen vaknar, først ein og så alle, til det sildrar med song over all den skog. Så rein ei glede er ikkje menneske verdig til å høre på. Da gjekk vi oppover. Føre gjekk vi to, Hauk og eg. Etter kom ho, der kom du Sunniva, og veninna di! Vi gjekk og vi stana, de hadde tusen ting å sjå. Kongroa spann sølv og krystall for oss i morgonlyse, ho hadde spunne gull visst det var fagrare. Dogga skapte det vi ikkje kunde drømt oss nokon gong.

Opp og opp svinga vegen, opp og opp. Der lyste morgonsola raudt i furuleggene; lenger oppe lyste lynge både brunt og blått; de gjekk og såg 260på det og var glade. Vi var glade alle fire der vi gjekk. Det var som ei vandring mot evig lys.

Og ein av oss gjekk mot døden.

Ja, og så gjekk vi inn over åsen, tvert over flate åsen, og der stod kvitleggbjørka så lita og rar, og låge små byskje som kraup frammed stigen, vi spurte oss om folk hadde gått denne vegen før. Så bar det over kvit mose og over grått berg, minns du det? Da var det ikkje langt att. Og eg gjekk breiddmed stigen, for eg gjekk breiddmed Hauk, for vi hadde mangt å talast om. Og framfor oss der blåna høgfjella fram, det eine over det andre, så evig langt inn i morgonhimmelen og stilla, snøflekkene synte seg i blånaen så vi stana og stod. Der stod vi lenge og tagde; de minns vel ikkje det de. Men den som hadde øyra å høre med, han hørte fossen; han hørte kor djupt det var ned til den. Han hørte kva vi skulde der.

Da gjekk vi att, for vi skulde lenger. Hauk og eg vi var føre, og de to kom bak etter oss, og heile tida snakka eg med Hauk, og han hørte etter. Han hadde aldri hørt meg tale så mykje i heile vårt liv. Eg pekte ut for han den nuten og den, eg nemnte namne og sa han høgda, og når skulde vi dit han og eg? – Ja dit skulde vi, sa han, du og eg! sa han, han vart som barne, det vil av stad med ein einaste gong. Eg bad til Gud at vi måtte ikkje komma dit båe to. Nei, ein skyldlausing og ein – ja eg visste ikkje kven eg var, det var det eg skulde få vita. Eg såg 261alt slettberge framfor oss, det låg der flatt og grått, som du såg det ein kvardags dag, og der i frå går ingen veg utan gjenom blåe lufta. Vi gjekk radt i mot det, med auga og tankane inne i fjellheimen dit vi skulde ein gong han og eg, han lyste som ein smågut og ein kjempe over andlete, det var berre Hauk som kunde sjå ut slik. Og smilande lauvlia framfor oss, med mørke graner og ein liten skoddedott, ein måtte tru det var ingen ting millom oss og den.

Radt fram gjekk vi. De to kom etter, det var deg eg såg heile tida. Til eg såg det. Vettlause stupe som låg og venta oss.

– Vâr deg! ropa eg, for da var vi der. Lande vart teke bort framfor føtene på oss, og stod vi eller fall vi? Berre ein augeblink var det og mindre enn det, for dykk to som kom etter. Hauk slo ut armane og ropa og fór framstupes i veg. Eg hadde trive tak i armen hans, Gud han veit kva eg tenkte, men djupe var sterkare og tok han. Meg tok det ikkje. Eg såg fossen fekk han og fór med han.

Eg stod att og såg dykk og hørte dykk, men det som var til, det var at slik hadde Gud dømt. Han synte meg, så eg skalv, ved det, så heile blåklåre morgonen skalv kring meg, at eg var eit utvald menneske: Så stor ein gjerning venta der på meg.

Lenger kom han ikkje i fortelinga si den gongen. Sia fortalde han eitt og anna, han fekk ikkje 262døy før det var gjort. Han måtte utpå stupe att, der dei stod og Hauk var borte.

Ho rista han til han vakna og hørte henne: Han måtte ned og finne Hauk, han skulde komma att med han levande, til henne, for ho hadde synda og vore kald i mot han, ho hadde svike han i hjarte! – Eg kan ikkje leva han forutan! klaga ho seg.

Arnor måtte klive ned, til avgrunns, ned gjenom dauen og mykje djupare, syntes han, men kva gjorde det, når han var utvald til live og til henne? Det var han som var henne verdig. Kor lenge han var borte visste ingen av dem, og ingen kunde ha fortalt det han opplevde, men ein staden måtte elva stane og gi frå seg sitt. Lekamen av Hauk låg i ein djup høl og dreiv rundt i ring, og Arnor var uti og fekk han i land. Han bar like til dals, dagen til endes og heile lange natta bar han det, i verste ulenda, kom så til folk og vart menneske att. Han kom til henne med like.

Han såg sorga hennes, og han let henne vera åleine med den. Sorga, ho er god, visste han, ho gir gråten til trøst og ho gir meir, ho er Guds gave til den som har ulykka fortent. Ho er stjerna på himmelen for den som jamvel han vender seg i frå.

Han gjekk til arbeide sitt att. Der var ein ny dag over det, for han visste ho kom til han.

263Ho gjorde det. Ho kom han nærmare for kvar gong han møtte henne. Den stunda kom da ho var hans. Han hadde visst det vart slik, men no da det skjedde da trudde han ikkje det var sant. Det kjentes som lykka skulde bli han for tung. Sorga kan dei synge om utan å ha kjent henne, men lykka si kan ingen fortele om.

Gong for gong måtte han leite i auga hennes, om der ikkje fanns ein misstanke til han, ei lita minning om morgonen utpå stupe. Fanns ikkje nei. Ho såg berre han. Ho òg måtte ha set Gud dømte. Eller hadde han kasta blinda over henne?

Da tvila han på dommen.

Nei, tvila gjorde han ikkje, men han måtte sjå stupe for seg dagandes dag, og dei to som stod der og den eine fall og den andre ikkje. Han var så ovmodig i lykka, han måtte utpå brattfloge ein gong til, han var der i tankane gong for gong og spurte: – Kven av oss var det du dømte? Svar fekk han ikkje, og ro fekk han ikkje. Han måtte enno ein gong freste Gud, og hardare enn før: Han måtte gå til henne og la henne dømme.

Han fortalde heile sanninga, så langt han visste henne. Han stod rolig og venta dommen, at ho skulde seie eit ord til liv eller død over han. Han såg farga kom bort i andlete hennes, og auga dei døde, syntes han sjå. Fingrane trivla etter kvarandre, til hjelp eller trøst.

264Da visste han dommen sin. Ho sa det utan å seie det, og denne gongen var det endelig Gud som tala:

– Du er mannen. Du har dømt deg sjøl, sa han.

Han svara amen til det. Hadde gått med det svare i seg all tida, ein ser det når det er for seint. Men Sunniva rømte ikkje. Da han kom til seg att, da stod ho og såg på han. Aldri hadde auga hennes komme slik i mot han, med så stor ein gave. Han steig att-ende for dem. Ho tok handa hans, han kjente fingrane hennes heldt fast og brente han, dei var kaldare enn isen.

– Var du så glad i meg? fekk ho endelig sagt.

Han åtte ikkje ord å svara.

– Da er du skyldlaus like vel, sa ho. Da er du skyldlaus like vel.

Så fagert som no hadde ikkje andlete hennes synt seg for han, kvart lite drage i det var eit vidunder, den vesle bevringa ved munnen måtte vera nok for ein mann.

– Som eg ser det, som eg ser det! klaga sjuklingen seg.

Men hjarte vart kaldt i han med han stod og såg det. Ho kom inn til han, snara armane kring han og gret. Ho gret i redsle, og ho gret i sorg, men mest gret ho i sæla, det kjente han.

– Du fekk vera kven du vera vilde, enda var eg di! sa ho.

265Sjuklingen reiste seg da han fortalde det, og auga lyste i han:

– Det var den store kjærleiken som hadde komme over henne. Og da skjedde det, det siste. – Ta henne, ho er di! slik hørte eg Guds røst. Han gav meg henne, men kjærleiken til henne den tok han i frå meg. Han rørte han med fingen sin, og så var han død. – Ta det som ditt er og gå bort! sa han.

Eg måtte ta henne og gå. Og gjekk gjorde eg, det såg han. Ut or Eden og ut or verda, og inn i det lande der dei utvalde skal bu. Eg har budd der sia. Det har han òg set.

Og eg har set det eg skulde sjå. Det menneske som eg ikkje tålte tenke på skulde ha ei vond stund, det menneske har eg set lide døden for mi skyld, dag etter dag og natt etter natt. Og den som ikkje har røynt det, han veit ikkje kor mange dagar og netter der er i eit år, eller kor mange år der er i eit liv. Han veit det ikkje nei.

Og den gjerningen som var min, den har eg gjort, eg har slite og bore han fram, for det måtte gjerast, og heile tida visste eg han var nyttelaus, for det var eg som gjorde han, eg visste han var forkasta som eg sjøl var det.

Men så utenkt kan det gå, at da arbeide var til endes, da såg eg det var ikkje i fånytta gjort like vel. Forkasta eller ikkje forkasta, det skulde vera gjort, og det er si løn verdt. Eg hadde granska 266hoss profetar og vismenn, eg hadde lyst og leita gjenom skriftene deira, for der skulde eg finne den steinen som sanninga strålar ut frå, sanninga om menneske og om Gud. Eg har synt folk at der finns han ikkje. Det vart mitt verk. Hoss vismenn og profetar finn du det du aldri har tenkt på: At menneskesjæla er ihopsett av misstak og lengten etter nye misstak, og av den er visdommen fletta. Dei får seie som eg, at arbeide er si løn verdt. Resten ser alle som blinde er, etter kvart som tida deira kjem.

Og da eg det hadde set, da såg eg henne. Jamvel hit hadde ho følgd meg og var i nærheita med meg. Kva kan dei så fortele oss om kva eit menneske er! Her var ho, eg kan ikkje få sagt meir om det. Solblinde dagen frå morgon til kveld, og midt i den var ho!

Da kunde eg ha takka Gud i himmelen for henne, hadde han hørt meg. Eg gjorde det like vel, til slut, for einkvan lyt vi takke, slik er vi skapt, – så dyrverdig blir eit menneske oss ein gong. Eg reiste meg og takka han, men da svimra eg og fall utfor bakken, eg må ha drygd så for lenge? Kanskje han vil ikkje vita av takk – eg kjenner han ikkje; eg var ikkje slik skapt.

Men som kveldsola skjein i kring oss!

Han låg og plagdes og stridde, var borte og kom att. Ut på morgonparten snudde han seg mot lysinga i glase og sa:

267– Kjem sola til meg enno ein gong?

Han slokna da det var spurt; han måtte vera ein stor mann. Han låg ikkje og smilte, men elles var det eit vakkert lik. Enka sat still og gret ikkje over det. Slik var no ho.

– Han får ha Guds fred der han ligg, sa gammalt folk.

Småguten sakna han både to og tre dagar.

Boken er utgitt av bokselskap.no

Last ned

Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi.
Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.