Ola-karane

113Ein kvelden lenge etter sa Anders, han kom inn og sat på vedkassa: No kan de få ein stubb tå det andre slage, om det er det de fysnar på.

I hans far si tid budde det to karar i Skarsvågen som heitte Ola; dei var søskenborn. Dei var så like, det skulde vera vandt å kjenne dem ifrå einannan. Det var to spreke gutar, dei var større og sterkare enn anna folk, og lyse og vakre var dei så det stod ord av dem; men dei var ungkarar, vart gangande ungkarar all sin dag. Dei var så fulle av liv og skøy, dei sette huse på hald med berre trøysamheit der dei kom. Ola Lystig og Ola Lettfot vart dei kalla. Den eine var skreddar og den andre skomakar, og den eine budde heime hoss si mor og den andre hoss si, men i lag måtte dei vera så sant det var råd. Med kvart gjorde dei lange ferdene med handverke sitt, den eine med saksa og den andre med sylen, som dei sa, og mest kvar haust strauk dei langveges av på sildvågen. Det spurtes mangt etter dem der dei fór. Dei stod for dansen, og glupe spellmenner var dei, dei spella på same kva handfeng dei attåt kom, pla dei seie. Men eitt var rart med dem, som 114eit lyte å rekne for: dei smakte ikkje sterkt; dei smakte ikkje tobakk eingong; og så var dei så redd dei skulde bli gift. – Lykka kan vera bra, berre ein ikkje får a kring halsen, sa dei.

Ein gong, er det fortalt, gav Ola Lystig, skreddaren, seg ut for kudokter og litt til; det var sør i bygdene ein stads. Han fór føre og gjorde åt for all slag illske, han fór som ein dokter og levde som ein dokter, slik doktrane gjer no for tida. Ola Lettfot, skomakaren, kom dagen etter og spurte seg for, han skulde ha tak i ein rømling nordant Namdalen, ein skreddarlarv, han sess vera lensmannen der nord og skulde på tukthuse med karen. Dei levde bra båe to på det vise; og til slut fekk han knipe han og tok han med seg. Snilde folk la seg frami og bad for kroken, for dei kunde ikkje anna sjå enn at han var truverdig og hadde ei unders kraft med seg, han hadde gjort mykje godt; dei bad at han måtte få ein mild dom og ei linn straff. Men Ola Lettfot, lensmannen, formana dem, at dei skulde takke Gud for det kroppen var huka og aldri kom att meir: han var meistertjuven i lande, som hadde fare her og nysna og set seg ut høve. Han skræmte dem, så dei fór med han all bygda igjenom, ein tre-fire handfaste mann, og vakta på karen, han såg dem farlig ut, når sant skulde seiast. Lensmanns-huva såg dem ut god nok, enda skreddaren hadde gjort henne sjøl. – For slik er folk, både sørafor og nordafor, sa Ola-karane.

115Ein gong var dei med ein mann opp i Nordland og måla i ei kirke, for dei kunde kva det skulde vera. Meisteren heitte Hans, men han var ingen meister; og dertil var han grinut og ugrei, så dei ønskte dei aldri hadde set han. – Vi får sjå til å få han heim når børen bles, vart dei einige om. Elles likte dei seg godt, for det var lettliva folk der i bygda, det var dans og ståk natta lang, og Ola-karane skiftast med gjentene og spelle. Meisteren let dem høre vondt for det. – Vi tør ikkje anna! sa dei. – Torde dei ikkje? undrast han. – Nei, for folk her oppe hadde finnblod i seg, dei kunde ganne helsa av ein, let dei. Dei visste meisteren var finnredd, han var levande ovtruisk. Dei slutta å spella. Da bad han dem vakkert, dei måtte spella og det til gagns. – Nei, meinte dei, des lenger ein føyde finnen, des farligare vart han; dei fekk ta vågnaen no straks.

Ungdommen stod i stor fjølld uti garen og venta dem, ein kvelden. Frammandkarane budde i eit hus som stod øde, og ei gammalvori gjente stelte for dem. – Gå ut og hør kva dei vil, bad meisteren. Ola Lettfot sa at han torde ikkje. Ola Lystig var heller ikkje lystig, men så gjekk han lel. – Nei, sa han til ungdommen, vi tør ikkje lenger, for meisteren vår likar det ikkje, og han er vi redd. – Dei spurte kva det var med han? – Han er full tå trolldom! kviskra Ola. – Trolldom? lo dei. Ut med han, så skal vi loppe han for trolldom og anna 116dom-heit! – for dei var litevore ovtruiske. – Ja, men får de sjå han i mørkre, blir de redd, sa Ola-guten. Han lyser i mørkre! – Kom ut med han! ropa dei. Dei ropa så det hørtes heilt inn. – Ja ja da! sa Ola.

– Kva var det dei vilde? spurte meisteren. Kva er det dei ropar om? – Dei vil snakke med deg, sa dei; du må ut til dem; du hører sjøl! Og ut måtte han, så trau han var på det. Korles dei hadde bore seg åt, veit eg ikkje, men dei hadde smurt moreld av fisk på huva hans og på ryggen hans: han lyste verkelig i mørkre da han kom ut. Dei vart mur still i flokken, kvar ein og ein. Meisteren tagde han med. Han stod så lenge han torde og litt til, og inn kom han, med svarte fæla etter seg. – Står dei der enno? spurte han, litt hadde vore. – Ja da, og dei blir der ståande i all natt, lét dei. Han spurte fleire gonger, og same svare. – Men kva er det dei vil meg da? sa han, arme mannen. – Dei vil du skal gifte deg med a Karen, sa dei. Dei la ut for han, at slik var det her nord i lande: hadde han teke ei gjente i huse hoss seg, så var det jamgodt med at han hadde lova henne gifting; – for vi er ålvorlig langt nord no, må du komma i hug, sa dei. Han var frå byen, han trudde alt slikt. Karen var ho som stelte huse for dem, og henne var han stø på det var finnblod i. Utpå natta vakna han med at einkvan ropa på han. Da stod det ei moreldskrift på veggen, 117det stod og lyste Karen midt imot han. Dei hørte ikkje lyd ifrå han, så skræmt var han.

Dagen etter kom det eit farty innom, og da det hadde fare, hadde meister Hans fare med. Ola-karane gjorde kirka i stand åleine, og dei gjorde det på karavis, for no var dei meister sjøl; og mang ein dans spella dei til, – for no er vi fri runekallen, sa dei. – Og det var ikkje for tidlig, tykte folk.

– For slik er folk både nordafor og sørafor, lo Ola-karane.

Men så var det den gongen dei kom ut for giftarmåle sjøl. Da sat dei tålig vakkert fast.

Det var hausten og godvêre, sola skjein og åkrane stod gule, folk dreiv på med skuronna, og Ola-karane gjorde som dei pla gjera, dei seglde ifrå det. – Det er vondt om den som ikkje er fri mann, sa dei, dei rak sørmed lande og skulde på sildvågen. Dei var frie som fuglen, og visste ikkje for vel kor langt dei skulde. Det bar langt sør med dem, for det spurtes ikkje sild, somme seier det var hitafor Byfjorden dei kasta for, andre meiner det var langt inni fjorden men til ein stor gar kom dei, som låg litt for seg sjøl.

Det var ei enke som åtte garen; ho heitte Olava. Ho var ungvori og vakker, og eit bra menneske i eitt og alt. Og fint og velstelt var det både ute og inne på garen, det var ikkje lossement for rekande folk der, det var skam å spøre. Ola-karane 118spurte, for der vilde dei vera. Der var ei mengd med plassar under garen, og dit hadde dei vorte vist, dei andre sildvågkarane. Nokre var det òg som hadde tigge seg inn på garen, men dei måtte ligge på låven, i høye, dei syntes ikkje det var smått.

Ola Lystig gjekk inn. Ja, høye var bra nok lossement for han, let han, men han hadde med seg ein som ikkje var slik vant, han var av eit finare ty, og dertil så var han reint nedfor: han hadde vorte enkemann her i fjor, det hadde teke hørsla frå han, godtsom. Om ikkje han kroken kunde få ei seng inne å ligge i? Han tala så godt og tedde seg så truverdig, at hjarte slo klikk for Olava, ho gav etter. Ola Lettfot fekk ligge på lofte. Ola Lystig var med og stuva han inn, han ropa i øyra på han, at her såg det ut til dei hadde komme heim til skikkelig folk, og no skulde han glømme sorga si til så lenge; om det ikkje var så fint som heime, så var her da reinslig.

Dagen etter ropte Ola Lystig til han: korles han låg? – Eg ligg på sia, svara han truskyldig. – Ja, men om han låg godt? – Å ja, men han sov så kleint; han var så åleine. Ola Lystig ropa at han var ein tosk, at han skjemdest av han: vaksen kar som ikkje såg råd for å ligge åleine! Husmora hørte alt, og Ola Lystig sa med henne, at slik var det når folk var så toskutte dei gifta seg, det skulde vera forbydd i loven, så vart det ein ende på det. – Olava sukka, og sa at det var 119noko som ikkje han forstod seg på, men synd var det i den som sørgde, det visste ho. Ho trudde det vart rettast dei fekk ligge inne båe to, ho hadde eit loftsrom ståande som var litt større. – Jaja, så vart det slik, når ho endelig vilde det.

Dei som på låven låg, likte det ikkje meir hell laglig. Det var fleire som ikkje likte det. Det var synbert for alle, at Olava gjekk og gjorde krus for denne dauvhørde frammandkaren. Det er vondt om den som har sorg, veit de.

Drengen på garen heitte Even. Det var ein trufast kar, som hadde tent der i mange mange år, rettelig ein gasta kar var det, og etter som det såg ut for folk, var det von om at han vart husbond på garen med tid og stund. Han fór stilt og stødig, det var ikkje mange orda i han, men dei var gode dei som var. Han sa ikkje noko no heller.

Det hadde fare mang ein og fria til Olava etter ho vart enke, men berre ein var det som heldt ut. Rolv heitte han, han var garmanns-son ovant blankbygda, men ikkje gar-gut. Ein glup kar å sjå til, og det visste han om; det var ikkje mote som vanta han. Men lykka hadde vanta hittil, for Olava lest ikkje sjå han. No såg ho han slett ikkje. Han sa det han meinte, og det same meinte fleir, at desse frammandkarane som hadde snike seg inn her, dei skulde ha vore uthivd med all som først, for dei forgjorde kvinnfolka så dei 120ikkje var attkjennande. Litt etter kvart seig mote av han. Han visste ikkje korles det her skulde bli.

Så var det gjætarguten på garen, ein ful liten fark; han gjekk og såg vondt på dem. Det hendte han spytta etter dem: han var så på drengen sin part, og på matmora sin part med. – Dei må no vel ut ein dag! mumla han.

Og alle garnkallane på låven murra og meinte det same.

Ola-karane merka seg alt og gjorde seg godt av det. – Rettno mél kvenna sjøl, sa Ola Lystig ein kvelden. – Berre ho ikkje legg i veg så ho tek mølnaren med, sa Ola Lettfot. – Korles da? undrast Ola Lystig. – Bers meg for at kvinnfolke vil meg meir enn som godt er, sa den andre. Det var kanskje slugast vi reiste med all som først, la han til.

Men det vart det ikkje noko av. Det var så for trøysamt eit spell. Den trøysamste av alt i hop var friaren, han Rolv. Dei gjorde seg fort godvenner med han, no etter han hadde gitt seg. – Det er vondt om husmora her i garen, sa dei med han. – Han visste ikkje det, let han. – Jau, for ho vil så gjerne gifte seg, som ventande kan vera. Og du har stor synd på deg om du svik henne, sa dei. – Nyttar ikkje for meg, meinte han; for ikkje er eg frammand og ikkje er eg tunghørd, og slett ikkje er eg enkemann. – Hadde eg berre vore ungkar! sa Ola Lettfot. Men du som det er, og som er ung og vakker og all ting 121slik: du gjer ei stor synd om du ikkje seier henne eit ord snart. Dei tala så beint utor bringa, at på sluten visste han ikkje rettare enn at Olava gjekk og var sjuk etter han. – Ho får no vente til mi tid kjem, sa han, han skaut akslene til vêrs. Akslene på han vart høgare for kvar gong han møtte Ola-karane, han vart meir og meir yven, og ein dagen sette han hendene i lomma framfor dem og kaldflirte: De må no ikkje tru det nyttar noko for dykk, her i garen; det er ein annan enn dykk ho Olava ser etter, så mykje de veit det!

Han gjekk inn til Olava som ein husvarm ein og snakka hardt om desse rekarfantane nordafrå, han tykte ho skulde gjera etter dem og det snart. – Skal eg det? lo Olava. Ola Lettfot var i nærheita, men han kroken hørte aldri eit ord.

Endelig ein dag meinte Ola Lystig at dei fekk fara. Han vilde ikkje våge kammeraten lenger. Da vilde ikkje den andre. Han skylda på at han trudde det vart ålvor med silda snart. – Står det slik til med stakallen? tenkte Ola Lystig. Sia tenkte han meir, men han sa ikkje noko. Og verande vart dei. Ola Lettfot drog den eine sukken lenger enn den andre når dei var på tomannshand, for han tenkte ikkje på anna enn Olava. Han vilde ha sagt det beint ut, men den andre lest aldri som han merka nokon ting. Ein dagen tok han mote for seg og sa, dei stod nedmed båten: – Vi har ofte flirt åt folk som fekk hjarte i klemma – – det er ikkje å flire til! Litt lo han 122like vel, han var ikkje ansles, men det var steins ålvor. – Ola Lystig sa berre at han hadde aldri prøvd det; han lest som han ikkje skjønna det slag.

Han meinte han fekk berge kammeraten sin utor klemma så godt han kunde: han vilde eta av for han. Han stelte det så han kom i vegen for Olava vonoms oftare, og litt med kvart kom dei i snakk. Ho vilde gjerne snakke om han som enkemann var. Sia snakka dei om mangt anna. Og var den andre Ola-karen tungsint av seg, så var han her dess lystigare, han kunde få Olava til å le så ho måtte sette seg. Og rett hadde han rekna, i det stykke, for korles Olava var eller ikkje, så likte ho live og ein trøysam kar: Ho såg mindre og mindre etter Ola Lettfot, ho såg meir og meir etter Ola Lystig.

Men han hadde ikkje rekna det ut som han skulde, like vel. Han vart fengd av same sykja som den andre. Han fekk ikkje Olava utor tankane: ho var slikt eit omframt kvinnfolk. Han sa det med Ola Lettfot, at ho Olava var for god til slikt spell; dei fekk fara no.

Ola Lettfot hadde merka at vinden heldt på og snudde seg. Så sa han: – Eg har tenkt mykje i det siste. Ho er for god til det. Eg vil seie henne det som det er, kvart eit grand. Eg trur ho tilgir meg. Og visst ho det gjer, så får det gå som det kan med meg, om det så skal bera lukt for presten.

– Du gjer ikkje det! sa Ola Lystig, for no 123vart han redd. Da veltar du meste skylda på meg, sa han.

Den andre meinte at det fekk skure; han vilde på knea framfor Olava.

– Da blir det rettare at eg seier det med henne, slo Ola Lystig frampå.

– Du gjer ikkje det! sa Ola Lettfot, for no var han redd. Da tek vi heller og reiser vår veg, sa han. Eg står ikkje ut med å vera tunghørd lenger, la han til.

Ola Lystig vilde ikkje reise enno. No trudde han her vart sild snart. Det var både skomt og stomt millom Ola-karane no eit tak. Ola Lystig vart alt for lystig. Ola Lettfot vart tung på foten. Han svor med seg sjøl på eitt og anna.

Dei hadde mykjen åker og lite folk der på garen, og langt på hausten leid det. Da gjorde dei dugna ein dagen: fekk kvar ein garnkall med på åkeren, og før kvelden stod alt på staur. Ola Lystig hadde komme på det, og han heldt karane i mote og farten, dei hadde aldri vore ute for slik ein skruv. – Og sundags kvelden blir her stor skuronn-graut i garen, lova han, husmora snakkar om både dans og drikk! Olava hadde ikkje tenkt så mykje som eit blykt på det, men no syntes ho det var det einaste og rettaste som fanns, ho visste ikkje maken til Ola Lystig; det var ein mann å ha på ein gar. Han tykte mest det same sjøl. Ola Lettfot var ikkje godtil det.

124Den laurdagsnatta var han ute og gjekk ein lang tur. Da han kom att, låg dei og sov alle på garen. Han tøvra lenge i svala, men enden vart at han leita inn i stua der Olava låg. Han vilde snakke ålvor med henne. Ein dauvhørd ein er dømt til å tape, tenkte han, og var Ola Lystig mann for å vinne henne, så var det von for han med, når han kom og tilstod synda si og etterpå hørte som anna folk. Han kjente han kom til å gråte; det skulde ikkje gjera nokon umon det. Han fann fram til senga hennar og sette seg på gavlen. Han fann fram til handa hennar, og den fekk han halde. Det drygde før han vann seg til så pass at han kunde snakke, og da han skulde til, sette veggklokka i og slo. Ho slo 11. Han sat og venta med ho det gjorde. Han gruva seg ikkje lite for det han skulde fram med.

Da tok det i ytterdøra. Det kom ein famlande og fann døra til stua.

Ola Lettfot meinte han hadde berre eitt å gjera, og det gjorde han svint, han smaug under senga.

Det var Ola Lystig som kom. Han fann romme på senggavlen, han med, og han fann handa hennar. Der sat han og visste ikkje om han under senga. Olava ho visste om han, men ho trudde han hørte ikkje noko. Så snakka dei om både laust og liggande, og på sluten snakka dei om han òg. Ola Lystig hadde mykje godt å seie om han. – Men eg må seie som sant, at eg kjenner 125lite til kva der bur i han, sa han. Han er slug som ormen. Og ikkje trur eg han er så tungsint som han ser ut, og kanskje ikkje så tunghørd heller.

– Hører han ikkje dårlig? kviskra Olava, ho vart redd.

– Å jau, han hører ikkje rart, sa han. Men det er guten som har sitt utrekna. Og eg får vel fara heim åleine, sukka han.

– Nei kvifor det? sa Olava.

– Det ser ut til han blir her, sa han. Så hepne kan somme vera. Ein annan vilde vera himmels glad om han fekk snaue gjenta: så får han både gjenta og garen!

– Du trur no vel ikkje det der? lo Olava. Han? sa ho. Ein dauvhørd enkemann? Nei, skulde eg gifte meg, da vilde eg jamenn ha ein ungkar, så sant det var ein å få. Men snakk om det, for ei enke! sa ho.

Dei snakka om det. Dei snakka slik, at det var avgjort millom dem da han gjekk.

Ola Lettfot kraup fram unda senga og kom seg til dørs så støl han var. Han kom liksom utanfrå og inn til kammeraten på lofte. Han lest som han sov, og den andre fór stilt utor klæane og i seng.

Sundagen var det stort stell i garen; – om kvelden bar det i dansinga. Ola Lystig var spellmann, men rett som det var hivde han spelle til ein annan, han måtte danse. Det var matmora han 126dansa med. Og ho var så blid at det blenka på henne golve rundt, ho kunde ikkje vera ifrå han. Dei kunde sjå det gu og kvarmann, at her var der mus i skape. Dei såg det, og dei tykte det var gildt, for det kunde ikkje høveligare parfolk bli, og slik morosam kropp den Ola-karen var, – det var moro alt i hop; dei dansa ned omnen utpå natta.

– Vart du så forundra over det du såg? sa Ola Lystig, han sette opp omnen att.

Ola Lettfot, tunghøringen, var det ingen som gav nokon ans. Han var borti spelle slått og annan, men han fekk ikkje noko mål i det. Det var ikkje noko mål i han sjøl heller. Dei vart ikkje vâr han før han stod midt på golve, ein gong da slåtten var til endes og kammeraten hans sette Olava frå seg. Han var bleik og ulik seg, dei syntes han var både skjeiv og skakk i andlete, og munnen var nåmen på han. Han tok til ords som ein liten prest og sa:

– No vil eg seie takk for meg her i huse!

– Kva var no det for slag tull? undrast dei

– Ja, det er no så med det, lét han, og snudde seg til Olava og Ola Lystig. Han tok seg på tak og vilde til å snakke ut for ålvor.

Ola Lystig vart bleik og hytta til han, at han skulde tie.

Ola Lettfot såg som ein fiende på han, og sa at no skulde dei høre! Da var gjætargut-farken attom han og kviskra til han:

127– Det står ein utanfor døra og spør etter deg, ein mann nordanfrå.

Ola Lettfot glømte seg, han snudde seg til guten og spurte om det var sant. Gutpåken sette i og gapflirte til heile stua full:

– No var du ikkje tunghørd! – no narra eg deg godt!

Folk såg på Ola og dei såg på kvarandre, men gutdevelen var taterblank i auga.

– Eg har visst det lenge at dei fór med fusk, sa han til matmora, eg hørte dei snakka lågt seg imillom nedmed sjøen, han har berre gjort seg til!

– Ja ja, sa Ola Lettfot, han snudde seg til Olava og Ola Lystig att: Eg hører ikkje så kleint som de trur nei. Eg fekk att hørsla mi her i natt var, klokka elleve; eg hørte både ‘n Ola Lystig og a Olava; eg hørte godt!

Det var mange som lo, men det var fleir som vart still, og Rolv, friaren, steig fram og gjorde aksler til dem alle i hop.

– Der kan de sjå! ropa han. Og no hiver vi ut dei her travane nordant! No hører du det, Olava, at du skyssar dem på dør med ein gong, på timen! det får vera dem eller eg, så mykje du veit det!

Ola Lystig bad ålvorlig at han måtte få snakke med Olava på tomanns-hand. Folk tok til og murra, dei var klåfulle karar, og dei kjente seg sterkare etter kvart, dei vart meir og meir hatige 128på frammandkarane. Olava sat stein still. Ho vart bleikare og bleikare.

Ola-karane seig einannan nærmare og nærmare. Dei tenkte ikkje å bli kasta ut som klæplagg, og rettno hadde dei heile stimen på seg. Rolv tok til ords enda ein gong, og sa at no skulde Olava svara han: Var det så at han hadde noko å seie her i huse, eller hadde han ikkje? – Du skal fortele dem kva karar dei er, før vi tek dem! sa han.

Dei andre sa det same. Og rettno venta dei ikkje lenger! Da først vakna Olava. Ho ser seg i kring i stua. Ho snur seg til drengen, han står bortmed kjøkendøra; så seier ho:

– Enn du, Even, kva seier du om frammandkarane?

– Nei, eg seier ikkje noko. Det er du som får seie, svara

han.

– Kva seier du om ‘n Rolv da? spurte ho.

– Seier ikkje noko om han heller nei, sa han. Det er du sjøl til å seie, som sagt.

– Og ikkje seier du noko til meg heller? Nei nei. Så får det vera eg til å seie det da: at her har vi to gått og set på einannan meir enn lenge nok, og aldri vart det noko meir. Kom hit og sett deg attmed meg! bad ho; dei hørte ho skalv i måle.

Og det gjorde han, kom og sette seg attmed henne. Ho tok handa hans.

– Vil du som eg, sa ho, så drikk vi forlovings-skåla 129no i natt. For no først har eg set kven du er; det kan eg takke dei andre for.

Ho såg seg rundt på folk, ho var berre god og blid:

– Så blir det helg og inga slåsting, sa ho. Og no skal de spella, ein tå dykk gapgutane nordant, de skal spella for ‘n Even og meg, så pass til straff skal de ha! lo ho.

Dei lo nokon kvar. Ola Lystig og Ola Lettfot måtte skiftast med spelle. Det vart ei lystig natt, og skåla vart drukke til gagns for dei to som skulde ha henne. – Slik er folk, sa Ola-karane.

Dagen etter sa Ola-karane takk for seg og fór. Dei både lo og var ålvorsame, da dei sa farvel, og det same var det med matmora i huse. Og slik sat dei i båten og såg på einannan da dei seglde.

– Er det verkelig så at vi er berga no da? spurte Ola Lystig.

– Berga båe to! sa den andre. Og slik er vi, sa han.

– Ja eg hadde ikkje trudd det om så du hadde sagt meg det, sa Ola Lystig.

– Men det var stygt ho skulde ta det så lett, meinte Ola Lettfot.

– Stygt var det, men gudskjelov for alt! sa Ola Lystig

Det var mange folk der sør på sildvågen utover hausten, og dei kom heim og fortalte det dei 130hadde hørt. Resten fortalte Ola-karane sjøl, beint og reint som det var – lyg dei så lyg eg.

Dei var like kåte og gælne som dei hadde vore, og mangt fann dei på, men det vart sagt at det var mykje godsligare det dei gjorde dag etter den dagen. Det var kjæta som leika seg med dem. Ho gjer det med folk, som tid. Dei kom seg ikkje i veg og levde noko større sjøl; så var det rart for dem å sjå at andre gjorde det.

– – – Eg kan ikkje seie eg likar dem slik, sa Åsel.

– Nei, det var no skam òg, om så var, for deg som er eit alvorsmenneske, lo Anders.

Boken er utgitt av bokselskap.no

Last ned

Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi.
Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.