Det syng –

Men uti den dansen lokka han meg –

Endeleg var det vår vorte uppmed Sirilsjøen òg. Bjørka hadde fengje det fysste grøne sløre og det grønka i skog og mark.

«Skreddar-Mari» stod på trammen og såg på «Velt-Simen» som hadde lagt frisk saue-talle i markstokken sin og skulde ut og grava agnmark. Den lange vinteren var yvistridd, bekkar og tjønn var blanke og fulle av fisk åt småkarom; dei var ikkje til å halda i tune lenger.

Men Velt-Simen hadde ikkje berre fisken å gle seg til; det gildaste av alt var, at det rauk av pipa i Rønningen igårkveld! Då var Lisa komi, og ho var kjæraste vårfuglen for han Simen. Og no vilde han av og fiske og gå til henne med det fysste han fekk. Og då vona han visst å få vera hjå henne att. Heime var so ille trongt, og so mange um matfate, og ho Lisa var annleis enn alle andre; ho spela og ho dansa med han, og fortalde eventyr og rispor, tralla og song, visste alt um det som budde i skog fjell og kjende kvart vatskrek i vatni.

Og ingen var so snild og hadde so gode stunder. Ho mor var nok snild, ho òg, men ho hadde so 206mykje å ståke med, so det var lite og inga moro med henne. Hjå ho Lisa var det messom helga stødt –

– Då han gjekk skulen i vinter, budde han på ein gard dernede, og fekk mat nok og nye skor og votter, men han måtte vera bånfost til ein liten skrikarunge, og det lika han ikkje. Han vilde aldri gifte seg og få ungar, for det var noko træl. Idetheile var det so ymse med fridomen dernede, og han vart bleik og hugsjuk av heim-lengting.

Men no blistra han og song all dagen, med’ han stellte seg til flytjing. Det var utruleg mange ting han skulde ha med seg, mest emne frå skogen, som han skulde laga mykje merkeleg og rart av, bilar og troll og skeier og kopp av ymse slag; ho Lisa hadde slik moro av sovore. Men ho mor berre sa, at han fylte huse med rål og rusk, og skjende og sopte etter han.

Ei mengd med fargegilde bilæte og rare asker han hadde fått av’n Halvor på bua, måtte han òg ha med seg; han gledde seg so han snaut kunde vente på å få syne det altsaman til Lisa; heime gnog dei berre på at han var for stor til å drive med sovore, han, som snart skulde gå for presten –

Skreddar-Mari hadde ikkje stort å segje sonen sin. Han var den minste, og kjær å ha heime, men likevel var ho glad ho òg, då ho såg det rauk hjå Lisa igår. Fekk han Velt-Simen vera hjå henne att, vart det ein mindre i grautfate.

Men av gamall vane sa ho berre: «Huf ja, det er fælt» –»

207Det var einaste svare ho hadde att på sine eigne tankar og alt anna. Ikkje at ho var ulukkeleg eller hugsjuk; ho var berre som so håttlaus og sliti vorte. «Mæssom so trøtt.» Orda vart burte for henne etterkvart, liksom hår og tennar og kjøte på knokane.

«Ja no lyt e kute,» sa Simen og sprang upp.

«Ja, ja… men agte deg for kloppen; elva er diger no, og stokken hål – huf ja, det er fælt» –

Men Simen var alt utanfor grinda, og ho tulla hendane inn i forklæde som vanen hennar var når ho ein augneblink var gjerandlaus; rusla so inn att og sette på grautgryta. Ho hadde so stor ein flokk å syte for, og gjekk i ringen sin som krøtere i tjore. Enno hadde ho aldri set ein by, berre sovidt vore med tòge nokre stasjonar søryvi på vitjing til skyldfolk. No hadde ho ogso longe mist hugen til å fara og fjakle dei lange vegane; tia for frå henne so fort, at ho fekk ikkje sukk for seg –

«Huf ja, det er fælt» – sa den tannlause munnen, når ho tenkte på alt ein skulde ha gjort –

*

Dagen etter Sevat var heimkomen, la han iveg uppåt sjøen.

Det var regnsurt og kaldt, og di lenger han nådde uppi høgda, di mindre grøn var bjørka, og di stuttare var groren. Himmelen låg tung og grå nedpå åsom, og han hutra og fraus.

Og slikt skulde vera vår! Nei, her skulde ikkje folk bu –

208Dei små heimane kring sjøen og etter elva låg inni regnskodda som halvløynde huldregardar, mosegrodde og grå som kampestein i urda, kraup inn i bakken, seig i jorda –

At ho mor skulde gjera ein dette spikke no!

Men ein fekk ikkje gje upp, det var fleire dagar att i aust. Og det var sagt for eit gamalt ord, at ein skyna ikkje rett på live fyrr ein hadde ynskt seg dauden hundrad gonger. Mangt kunde hende fyrr verda tok ende – kvar dag fekk ha si sorg –

Aldri syntes han husi hadde vore so små og armodslege, og all naturi kring dei so vonlaust skrinn og streng. Det la seg eit tunglynde yvi han, so han kunde kasta seg ned og gråte. Kor ein vende seg var det svart –

Der låg denne gamle morkne stugua og det stakars svarte saufjøse i Rønningen og seig ikne på vestsida, der grunnen var myrlendt; det såg ut som det gamle nevertake var for tungt og pressa dei i jorda. Ta til å vøle her var galenmanns-verk. Ein skulde setja varme på heile rukle; det var einaste måten å få fred på for denne plaga. Då måtte ho vel slå seg til ro, ho mor òg –

Då han nådde lenger innåt, såg han, at den gamle grinda hekk i eine gongjarne, so ho halvt låg på marka. Og ikkje rauk det av pipa. Var ho likevel ikkje her?

Men so var ho visseleg hjå Skreddar-Nils eller i ein annan granne-heim. Det hadde full vore for ruskutt og kaldt i huse, her som det all vinteren igjenom stod aude og folketomt –

209Han hadde mest hug til å snu; gå inn i tome hus var uhugleg; her var so stilt som i grava –

Det var ingen lemm for glase mot tune, og han freista sjå inn. Ein kvit kopp stod på borde, og eit svart plagg låg ved sida. So hadde ho vore innum –

Men då han fekk upp døra som var ulæst, kolna han all gjenom. – Lisa låg gruve på golve attmed åresteinen.

– Då han fekk snudd henne, såg han ho hadde brandsår på andlit og hendar og var blå i tunnvangen.

Han kjende ikkje til seg, med’ han lyfte den tunne kroppen i armane sine og fekk lagt henne på senga.

Mor! Å, nei, mor då!

Men då han vart vis med at alt liv var utsløkt, gleid han ned på sengkanten og stunde høgt som han hadde knivsodd i hjarta og vart sitjande tårelaus og stire til han var so utmødd, at han skolv som eit espelauv.

Då var det som han vakna, såg rædd på henne og sprang ut –

På stigen til næraste granne, burti oreholte som skimra i fiolet-grønt skjær og gøymde den vårglade bekken, møtte han Velt-Simen med nokre små blanke fiskar på ei siljuhonk, og ei utkrota lær-skreppe full av rare ting på ryggen. Sevat fekk sagt kva som hendt var, og guten vart nåbleik – stod og raga litt som han vilde stupe. Men so med ein gong snudde han og sette på sprang, og Sevat fylgde etter –

*

210Berit baud seg til å gjera gravøl etter Lisa, men det vilde ikkje Sevat, endå ho var so mild og god den dagen, at han aldri fyrr hadde set henne slik. Han skunda seg berre burt att. Å høyre og sjå henne slik, greidde han ikkje.

Og so vart mor hans utbori og køyrt til siste kvilestaden sin frå stova uppmed Sirilsjøen, som Sevat no hadde gjort um til ein lauvsal med blomestrødd golv og kransar av harelabb på den gamle omnen, slik som Lisa sjølv altid pynta til jonsok.

Den vesle harelabb-rosa og den angande barknuppen bar sumaren inn til henne; dei var kjæleborni hennar millom alle vårens under; no hugsa han det og mangt anna, og bilæte hennar stråla i hugen hans som ei jonsokbrur –

Men på bryste hennar la han den vesle munnharpa, som ho altid hadde bore med seg på den krokute livsvandringen; ho hadde vorte som ein del av henne sjølv. Og so hadde han sagt til Simen, at han skulde finne ein blomedusk han lika, og sette i hendane hennar. Og Simen gjekk og kom att med ein bundel skinande kvit myrbær-blom i myrtegrøn bladkrans. Men ikkje våga han sjølv setje blomedusken millom dei tunne, voksgule fingrane. Han flidde’n til Sevat med’ tårune rann att –

Og kvit og rein som denne blomen, med ange frå villskogen ikring seg, stod ho i denne stunda for sonen sin –

– Nokre få svartklædde grannar fylgde ut, med’ eit salmevers vart sunge.

So lyfte dei kista på langkjerra, og Sevat køyrde 211mor si nedyvi den steinute vårblaute setervegen som ho hadde gjenge føtane sine såre på so mang ein gong. Ein veg, som for henne førde til himmerike –

Men inni stova låg ein bleik liten gut yvi bordskiva og gret som han skulde døy og aldri sjå sola meir –

*

Det var ikkje mange som fylgde Lisa Rønningen til grava. Men millom dei som møtte upp var gamle-presten, Arne Vestgard og Embret Hallemoen. Og nedmed kyrkjegards-porten stod Bersven, han hadde laga kaffibord i sitt eige rom og bad det vesle fylgje heim til seg etter kista var gøymd i jorda.

Men presten tala so vent ved denne fatige grava, at inga dronning kunde fengje finare avskjed frå denne verda; det vart til eit fagert dikt yvi orda: utan at de vert som born att skal de ikkje erve guds rike.

Og han tok Sevat med seg heim, og han vart stelt og trøsta som eit bån av fruva. Og no måtte han slå seg til hjå dei og kvile ut etter denne vonde tia – ja endeleg måtte han gjera det!

Men Sevat var glad då han slapp upp på rome sitt og vart åleine. Han var trøytt so det verkte i hug og hjarta –

Då han kom i senga, åtte han ikkje ein klår tanke. Nokre ord presten hadde herma surra i hovude hans:

212Ramnen flyg yvi bylgja blå
fann ikkje land å kvile seg på –

Næste morgon var han gry-tidleg uppe, han måtte i vegen att. Orka ikkje gå ein ny dag og høyra på fagre ord. Det var som han blygdest, og alt dei sa gjorde vondt, men det skyna dei ikkje. Og han måtte finne på ei lygn, for ikkje kunde ein segja sanninga. Aldri kunde ein segja sanninga, slik var det laga –

Og han sa, at det hasta med nokre forretningar burti Langdalen.

So kom han laus og fekk seg skyss – nedi djuve til han Syver måtte han! Han Syver som hadde gløymt av å tala. Berre tagde og let ein i fred. Han kjende seg so utmødd og arm, at det var som han kunde grava seg ned einkvan staden og berre sova, sova –

Men då han kom fram, vart han møtt med eit ulukkes-bod. Idag hadde dei funne han Syver, halvt nedgraven på ein av øyrom under fossen, flengd og broten og ille medfaren.

Han vart burte natta fyrr, men dei hadde vore rædde for han alt sidan Sevat var der sist, for han hadde fått det med å ligge nedunder fossen og grava etter gull i fristundene sine.

Men arbeide sitt hadde han passa, var sjølv som ei maskine vorten, so han kunde visst ha greidd det i svevnen. Han trong mest ikkje klokke lenger dimeir, vakna på minutten, når tia var der, so dei andre trygt kunde bruke han til klokke, sa dei.

– Det var som ei tung hand hadde slege Sevat 213i hovude, då han fekk denne tidenda, og då han sat inni det vesle maskinisthuse og lydde på alt dei no fortalde um han Syver, fekk han brått ei skjelterid, so dei måtte få’n åt senga og breide han ned med feldar. Og no skyna dei, at han hadde «spansken», som gjekk uppi bygdom der og for so ille med mykje av folket.

Men i Sevats hovud surra berre den eine tanken: var det mi skuld dette òg? Hev eg drepe han òg?

So snart dei kunde, fekk dei han nedyvi til doktar’n, som sytte for å få han send med toge til helseheimen på Storneset.

I fleire vikur vart han liggjande der; feberen rasa, so han lite visste til seg; det vart ein vond lungebrand han måtte igjenom.

Men då han vart klår att i hovude var han so utkvilt og roleg, at han kjende seg ikkje sjølv att. Det var som alt vondt var teke frå kropp og sjel, og han var nyfødd i ei stille og vedunderleg ny verd. Minne etter minne vakna, men dei var mildna i eit klårt og rolegt ljos. Han låg der som barn i mors fang, god og rein som etter eit laug, og berre kvilte. Og då den vene unge sjukesystra smilande spurde koss han hadde det, tykte han ein engel frå himmelen tala til han. Og han smilte att, og sa han hadde det som i Abrahams fang.

Men etter kvart samla alle tankar og draumar seg i eit bilæte som dag for dag vart klårare og meir strålande. Ein sterk ljosveg slyngde seg gjenom skogen upp mot Rønningen, og det var som tusund 214hendar drog han uppetter denne vegen; føtane hans kom ikkje nær jorda, han var som vengjeboren.

For fysste gongen i live sitt lengta han etter noko som var. Ja, han lengta, det brann i han, so han snaut kunde bie –

Men enno vart det ei tid fyrr dei slapp han, for då han kom upp av senga var han enno som eit vise lauv –

Men då sumaren var på det høgste uppi fjelle, køyrde han upp-yvi, og no tok han vegen um Buvin og kvilte der, no kunde han det. Og Berit baud han beste rome og var som ei mor mot han.

So vakker tykte han aldri ho hadde vore, endå han såg det no, at ho var med barn. Det var augo – nei, det var smilen, som var so god. Det harde drage var burte, noko nytt hadde kome i alt hennar lag, og nye tonar var i mæle hennar. Mjuke, milde tonar –

Han vart blyg som eit barn, og all hans hug vart fyllt med sorgmild pine –

No såg han ogso, at Hans var eit nytt menneskje. Han gjekk der liksom i ein lukkeleg rus og var mest vakker han og.

Soleis var det å vera lukkeleg.

– Gubben såg han ikkje, men Berit lo og fortalde, at då ho reidde senga hans her um dagen, hadde ho funne ei fillute bok med gildt bilæte utanpå under hovudputa hans. Det var «Skud i natten» som hadde lege der og slunge etter Signe. So det stod då til liv med han, gudskjelov.

Men Signe, stakar, ho var på helseheimen no.

215Det var bryste. Og best å ta det i tide, sa doktaren – vonleg var det ikkje lenge fyrr ho var god att og kunde koma heim, vilde ho tru –

Men Sevat måtte vidare.

Og Berit nista han ut og sende med sengklæda hans og anna, so kjerra vart full. No sumarsdagen var det råd å vera alle stader, endå i Rønningen, og so visste han, at det gamle rome hans på Buvin stod der, når det vart kaldt uppmed sjøen – og at han altid var velkomen der –

Ja, det sa ho. Det kunde ho segje no –

Men han kjende det som han måtte kovne derinne, sat som på glø’r for å koma ut att. Kor fekk ho slik ro ifrå – slik styrke og jamvigt?

Og då han stod i tune og såg attende på alle dei gamle husa, visste han, at han hadde vore der for siste gongen. Det var som han rømde frå ein pinsle-stad. Kvar nerve var lagt berr i han på ein løyndomsfull måte; det hadde vorte klårt til botnar i han, og han såg berre ein veg. Det var so underleg altihop; han steig so lett upp gjenom lia, endå han var både bleik og blodlaus etter sjukdomen. Og då han nådde so langt, at han såg Sirilsjøen blenkje fram millom trea, var det som ei skoddeverd seig i kav bak han. Aldri hadde han sét so blank ei sol og so høg og klår ein himmel!

– Men då han kom innom døra i den gamle stova sette han seg ned og syntes han var komen attende frå ei endelaus ferd og han gav seg stunder og ro til den minste ting. No var han fri mann; – han sa det uppatt og uppatt; det vart til song i 216han og ein stråle av glede sildra gjenom hjarta hans –

Og so kom det underlege, at han såg alt i den gamle heimen liksom for fysste gong, klårt og roleg, utan draumslør yvi.

Han såg alt det som no trong han. Og det vart som ei glede, at det var so mykje. Her vart arbeid lenge. I dagar og år. Og han tok til å byggje upp att i tanken, gjorde seg klårt, kvar han vilde ta til. Sjølve stova, der ho mor hadde pusla med rokken og spele sitt, skulde bli som ho eingong var, varm og god – det var det fysste, for sumaren var langt liden og hausten ikkje langt undan.

Og til våren att skulde han vel vera so langt komen, at eit kuliv kunde berge seg i det gamle fjøse, so han vart sjølvhjelpen med mjølk. Då hadde han sopass fast grunn under føtane, at han kunde halda fram med løa og skigarden. Men vollen måtte han pløgja upp att i haust.

Å, live vart ikkje langt nok til alt han fekk å gjera her uppmed sjøen!

– Ikkje hadde han vore der mange dagane fyrr Velt-Simen kom og slog seg til. Ikkje spurde han um Sevat vilde ha han, og ikkje sa Sevat noko; han berre la seg der um kvelden – i senga bak åren, der han altid hadde rome sitt med Lisa var der. Og kvar dag sidan sprang han heim og henta litt av tølorne sine.

Og han vart til god hjelp i arbeide, hong i som ein kar heile dagen.

Men um kveldane sat han og skar utmed tollekniven 217sin. Her vanta so mangt, og han laga trebollar og skeier og morosame troll, som dei kunde bruka til ljosstakar.

Dagane vart for stutte endå dei vart tøygde i lengste lage, og når dei endeleg laut åt senga, somna dei som stuptrøytte born –

– Ein dag kom Harald, son til presten, framum; han hadde nokre fridagar og skulde uppi setra. Men då han såg Sevat arbeide på taket i Rønningen, stogga han, og spurde lægjande um han hadde bruk for arbeidskar?

«Ja, spør um eg treng arbeidskar,» sa Sevat – «eg trong ein heil bataljon, for det» –

Og den unge sterke mannen som i åsyn og lag var mor si uppatt, krabba uppetter den morkna stigen som ein kåt gutunge.

Han skulde elles berre stikke innum med ei pakke frå mor si, som han hadde i skreppa. Ho visste Sevat var flutt uppi her like frå helseheimen, og sende litt godter, lo han, men jamen kunde han hjelpe til litt, det sku’ bli moro. Han kom tidsnok uppi setra iår det berre var ei gamal sur budeie der.

Litt seinare kom tvo nyfikne grannar ruslandes òg; dei måtte no sjå kva han Sevat dreiv med. Og litt reidskap hadde dei teke med på vona. Dei hadde fenge inn sopas bra med høy no, at dei kunde må-von ei stund –

Det vart då mest som ei ørlita doning, og dei tvo grannane hadde ogso litt i skreppa frå kjeringane sine. Det var so rart med det når ein ikkje hadde 218noko livandes på båsom – so hadde dei pakka med litt mysmer og ein smørklepp –

Det var gjerne skikken å ta med seg noko mat soleis til doningar – og her var det ikkje berre ku som vanta, men kvinnfolk òg, so det var rimeleg å hjelpe til litt.

Dei tykte alle han Sevat hadde vorte ussel å sjå på, og dei kjende soga hans og tykte synd i han. Og so var det no son hennar Lisa då, so han høyrde med retto heime her. Og gildt skulde det bli å sjå det ryke tur pipa i Rønningen att – um det no vart so han kunde roa seg der. Han hadde freista so mangt no, at kanskje det lysta han ikkje å fjakle meir.

Han Ola Åset og ‘n Trond Kvennbekken vona det beste, og tok i so det muna med arbeide. Han var ein morosam kar han Sevat, og boklært, so han kunde bli god å ha til mangt uppi her, og ein fekk hjelpe’n tilrettes so godt ein kunde ja –

– Harald måtte bli der med natta, for kveldane var alt myrke, og då Ola og Trond var gjengne, sat han frammed åre-elden og såg på trolla han Simen hadde skore ut. Han hadde stor moro av dei, og sa han vilde koma innum og ta med seg eit par til mor si, når han for nedyvi att frå setra, og det gjorde han. «Men du skulde ikkje berre laga troll,» sa Harald; «kan du ikkje laga noko vent og», sa’n «ei pen gjente, eller ein engel eller noko slikt?»

Men Simen smilte blyg. Han hadde aldri fresta på noko sovore. Trolla, dei gjorde seg messom sjølve dei, når ein fann rett emne.

219Men då Harald var reist vart guten gangande og lure på, um han kunde gjera ein engel. Det måtte full bi mæssom ei ven gjente med vengjer det –

Og etter kvart såg han engelen for seg som ei stor dokke med andlite hennar Solveig-syster, som han berre hadde høyrt um; for ho døydde i tæringen, då han var reint liten. Men han visste so væl koss ho såg ut, og at ho var ein engel no. Han hugsa ikkje å ha set noko venare okke her upp med sjøen hell nedi bygda enn ho Solveig-syster.

Og heile hausten hadde han augo med seg når han gjekk i skogen, um han skulde finne eit emne som var godt nok, og so vilde han freiste. Men det måtte ingen sjå, ikkje eingong han Sevat.

*

Men utpå vinteren måtte han Simen gå for presten nedi bygda, og då hadde han med seg ein engel so nauvande ven. Vel var han inntulla i eit hosepar og ei tjukk ullskjorte, og Simen kjende det som han bar vårherre sjølv på ryggen.

Vike etter vike hadde han bruka alle fristunder til å skjera og krote og pusse på engelen. For ein engel måtte vera skinande blank og fin; det var anna slag enn eit ruskute troll. Og ikkje var det råd å gøyme’n for han Sevat, som snart var likso hissug på å sjå «ho Solveig» ferdug som han sjølv. Han sat lange stunder og såg på og sa kvar gong, at «slik var ho» –

220For han Sevat hadde kjent henne Solveig so væl, sa han –

Og då var det so det hitna i Simen av glede, og han vart meir og meir modig og viss på, at det skulde bli engel av ho Solveig her på jorda òg –

Og fysste sundagen han var nedi bygda, gjekk han til Harald med engelen sin. Prestefruva kom, og vart so uppglødd, at ho gav Simen ein blå femkroning for han.

Det var største eventyre Velt-Simen hadde upplevd, og sidan drøymde han ikkje um anna enn å koma uppi att og laga englar –

Men vinteren vart drjug, for no var han bånfost att, eller sat med fingrane i øyro inni den folksame stova og puga forklaringa –

*

– Sevat sakna Simen, men so fekk han syster hans, ho Olga, som gjekk heime og var ufrisk, til å koma ein gong ibland og vaske og pynte, for sjølv hadde han hendane fulle med vøling og vedhogstr og snikring og anna høvelegt vinter-arbeid. Og so kom våren og med den han Simen!

Og då vart det tidtrøyte av mange slag –

Og sumaren – ja koss den skulde rekke til for alt dei fekk å gjera!

Det vart meir og meir som ein feber i han med alt det som skulde gjerast. For koss det var, so vart han snøggt trøytt no. Det var dagar han måtte legge seg ned straks han vart åleine, og i dei lange kveldane 221rann det på han som ein angest for at han ikkje skulde greide alt som låg ikring han, og liksom skreik etter han –

Det vart som ei mare, og aldri tok dei ende desse kveldane. Tilsist låg han halvt i ørske og tykte at mor hans sat burtmed åren med pipstubben sin og stira inn i varmen.

Då sprang han upp og gjekk ut, dreiv burtyvi til ein granne og gjorde seg ærend med eitkvart, og var lukkeleg når han fekk lura seg til eit slag kort.

Men dei som kom trøytte frå tømmerskogen måtte kvare seg tidleg –

Ja, hadde han berre orka skogsarbeid! Men kalden og einsemda saug liksom mergen or han og uti mars, då sola vart sterk og snøen blaut vart det ei lang rid med krim som fekk han åt senga. Men han kom seg på føter att, og no kom Simen heim, glad og kåt som ein folunge or stallen slept. Og kvar han gjekk leita han no etter emne att, og fekk Sevat til å leite likso ihuga.

Men våren vart berre ei endelaus snø- og isløysing med sur vind og slabb og fæle vegar. Vinteren vilde aldri sleppe take. Ein gjekk og sa, at no var det då vår, og sumaren nær. Men sumaren kom aldri! Det vart mai og det vart juni fyrr siste snøfonna var burte inni skogen, og endå var det brun mark og kaldt so ein trong vottar.

Sevat gjekk og krusla og hosta, og ingenting vart gjort, korkje ute hell inne. Tilsist måtte han til sengs att; krimen hadde sett seg fast, og feberen tok magta.

222På alle råd og alle spursmål svara han berre «det er for seint» –

Og i feberørska låg han og vilde velte av seg eit fjell som vilde kjøve han. Det låg so tungt, so tungt yvi bringa; han sleit so sveiten silrann av han –

So ein kveld sprang blode av munnen hans, med’ Simen og Ola Åset sat ved senga –

Doktaren som var bodsend, kom for seint –

*

På siste reisa hans Sevat frå Sirilsjøen til Buvin, gjekk Berit og Velt-Simen etter kista. Og frå Buvin vart han utboren og æra som husbond på garden.

«Han var då mannen hennar mor,» sa Berit, og aldri hadde ho vore meir vyrk for at alt skulde vera fint og velstelt.

Men då fylgje var køyrt or tune, gjekk ho inn i kammerse og læste seg inne. Ho måtte kvile litt no –

Då vakna han Vesle-Tollef burti vogga og rette armane imot henne. Ho tok han upp med ein trøytt smil, la seg på senga og fekk han til bryste. Den vesle handa tok trufast tak i dette varme gode, som enno var det einaste han kjende seg trygg på i verda –

Ho klemde han inn til seg som i angest, med’ tårune rann stilt nedyvi andlite hennar, som hadde vorte so smalt og bleikt –

Boken er utgitt av bokselskap.no

Last ned

Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi.
Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.