Eg hev set meg ut ei Kraa paa Kyrkjegarden, attunder Pilegjerde, ein Stad der det er Kveldsol og Livd for Nordvesten. Og han Gunnar, Namnen min,Namnen min] ein med same førenamn som den talande Gravaren, lovar at eg skal faa liggje der.
Han er ein aldrande Mann; og han lever millom dei daude og talar ikkje. Men daa eg bad han um dette, saag han paa meg og sagde eit Ord. «Du er ein framtenkt Mann du,» sagde han. Eg svara: «det vert ikkje langt fram.»
I solvarme Middagsstunder sit eg i den Kraai, og det er som eg sat 18paa mi Heimetropp. For me braakar og balar og vil vinna Verdi, men er til sist glade at me hev denne vesle Flekken trygg.
Draumar, Voner, Elsk, Lyst, det var Vette-ljos, som dansa for meg og lokka meg lenger og lenger ut paa den vide Myr. So slokna dei eitt etter eitt. No sloknar eg sjølv, og ser at eg sjølv var ein Draum og ein Lyktemann.Lyktemann] Etter gamal folketru var «vettelys» og «lyktemenn» spøkelse etter avdøde spedbarn som ikkje fekk fred i døden fordi dei hadde døydd før dei var blitt døypte. Difor flakkar dei «no» som døde over visse myrer, der dei kastar flakkande lys i mørkret for å leide menneske på villstrå.
«Du er reint eismaleismal] åleine du?» segjer Gravaren; han røder stundom med meg no.
«Som du paa Lag, Namne.»
«Ikkje Baan helder?»
«Dei er kje mine lenger.»
«Hm. Skal kje sytasyta] sørge; vere lei seg for det. So mange Baan ein hev, so mange Pinnar til Kista.»
Han segjer meg si Sorg. Seks Søner hadde han; alle fór dei fraa han. So vart han huglaus og gav upp. Garden gjekk i Banken;Garden gjekk i Banken] Banken hadde tatt garden i pant for ubetalte lån. no sit han 19der aaleine i Husmannshytta og lever av aa grava ned Folk. Han kann ikkje gløyma Sønerne sine dette.
Eg fortèl honom mitt.
«Eg hadde berre tvo, eg, og dei var smaae. Det er ikkje sant at eg misste dei; for eg hev aldri aatt dei. Dei vaks upp i eit framandt Land og tala eit framandt Maal. Ja det var rart: aa hava Søner, som ikkje kunde sitt Farsmaal. Kvar Gong dei opna Munnen, høyrdest det for meg som dei fornegta Far sin og Farsfolke og alt mitt. Det er den tyngste Straff for dei, som gjer seg heimlause paa Jordi.»
«Men endaa saknar du Gutarne dine.»
«Endaa saknar eg Gutarne mine. Det er Voni du veit. Naar ein ikkje sjølv kom til aa leva, vil ein leva upp att i Baani.»
So sìt me tvo Gamlingarne paa Gravbakken og klager vaar Naud for kvarandre, og finn som ei Trøyst i det.
Boken er utgitt av Det norske språk- og litteraturselskap
Last ned hele boken til mobil/nettbrett i .epub-format eller som .mobi. Du kan også skrive ut boken som .pdf eller html.
Kommentert utgave ved Gudleiv Bø. Teksten er basert på 1. utgave fra 1899 og Bø presenterer teksten slik den var opprinnelig, både språklig og innholdsmessig.
Arne Garborg var en dikter som ikke var redd for å gjøre endringer i bøkene sine. Den burtkomne Faderen kom ut fem ganger i Garborgs levetid og i alle var det endringer fra forrige utgave. Rettelsene gjaldt ikke bare språket, Garborg endret også innholdet i teksten ganske drastisk; i forbindelse med utgivelsen av Skriftir i Samling 1909 ble det for eksempel lagt til fire nyskrevne kapitler.
Arne Garborg regnes som en av de viktigste nynorskforfatterene i norsk litteraturhistorie. Garborg var interessert i å kartlegge hva som er grunnlaget for selvstendighet, både for individet og nasjonen. Det var først og fremst forholdet mellom språk og kommunikasjon, kulturell styrke og velferd som interesserte ham. Som journalist startet han i 1876 debatten: «Hva er norsk språk og nasjonalitet?» Garborgs skjønnlitterære gjennombrudd kom med den kritiske romanen Bondestudentar i 1883.
Fyll ut e-posten din under så vi kan varsle deg når nye verk publiseres.
